W literackim kanonie szkolnym zawartych jest wiele lektur, które naprawdę powinno się dokładnie przyswoić, dlatego że przekazują zawsze aktualne idee. Jedną z takich pozycji są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Utwór ukazuje karierę i charakterystykę Tomasza Judyma – lekarza pochodzącego z nizin społecznych.
Bohater w porównaniu do pozostałych medyków pragnie pomagać najbiedniejszym i leczyć ich małym kosztem. W stolicy Polski nikt go jednak nie moze zrozumieć i nie ma dużo pacjentów. Decyduje się przenieść się na prowincję, gdzie udaje mu się dostać pracę w uzdrowisku. W Cisach także pragnie pomagać biedocie, z powodu czego wchodzi w spór z kierownikami ośrodka. Następną pracę otrzymuje na Śląsku, gdzie poświęca się leczeniu ludzi pracujących w kopalni. Odmawia sobie osobistego szczęścia i romansu z bliską sercu dziewczyną. Decyduje się w pełni poświęcić się leczeniu najuboższych.
Ludzie bezdomni to powieść, która prezentuje przede wszystkim sylwetkę idealisty, oraz wizję rodzimego społeczeństwa dobrze znanego Żeromskiemu. Opowiada o nierównościach społecznych i zaniedbaniu. Opisuje zarówno biedaków, jak i dobrze postawionych osób. Porusza również problemy filozoficzne.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest niejednoznaczny, komunikujący główne wątki dzieła. Bezdomność ma kilka odmian, począwszy od literalnego, który przejawia się w charakterystyce warszawskiej warstwy najuboższych czy najbiedniejszych obywateli stolicy Francji, a kończąc na metaforycznym znaczeniu.