W kanonie omawianym na lekcjach języka polskiego zawartych jest niemało powieści, które naprawdę trzeba bliżej poznać, bowiem przekazują odwieczne wartości. Jedną z wartych uznania pozycji są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Utwór opisuje dzieje i charakterystykę Tomasza Judyma – medyka pochodzącego z nizin społecznych.
Judym w przeciwieństwie do większości doktorów próbuje pomagać biednym i leczyć ich małym kosztem. W Warszawie nikt go niestety nie moze zrozumieć i brakuje mu klientów. Postanawia wyjechać na prowincję, gdzie dostaje pracę w uzdrowisku. Tam tak samo zaczyna pomagać biedocie, przez co rozpoczyna spór z kierownikami placówki. Następną pracę dostaje na Śląsku, gdzie oddaje się leczeniu górników. Wyrzeka się prywatnego szczęścia i miłości z bliską kobietą. Pragnie bez reszty poświęcić się leczeniu najuboższych.
Ludzie bezdomni to lektura, która ukazuje głównie portret idealisty, a także wizję naszego społeczeństwa które obserwował Żeromski. Opowiada o dysproporcjach obywateli i zaniedbaniu. Opisuje zarówno biedaków, jak i dobrze sytuowanych. Zawiera również problemy filozoficzne.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest wielofunkcyjny, sygnalizujący główne problemy powieści. Bezdomność przybiera kilka twarzy, począwszy od literalnego, który przejawia się w opisach warszawskiej warstwy najuboższych czy najbardziej biednych mieszkańców stolicy Francji, a kończąc na metaforycznym znaczeniu.