Marchew jest rośliną środkowoeuropejską z rodziny baldaszkowatych. Jest to jedna z roślin okopowych, spożywanych przez wiele osób od 4 tys. lat. Starożytni Grecy, a za nimi Rzymianie powszechnie uprawiali marchew, nazywając ją “daucus” i “karota” stosując tworząc również bukiety ślubne. W przyszłości te nazwy przyjęły się jako terminy botaniczne. Uprawę marchwi kontynuowano i w średniowieczu. Była ona wykwintnym daniem na dworze cesarza Karola Wielkiego (VIII w.). Do XVI w. uważano ją za przysmak i masowo jeszcze nie uprawiano. Dopiero w XVII w. Europejczycy zaczęli powszechnie uprawiać marchew i wtedy wyhodowano jeden z lepszych jej gatunków – karotkę. W Rosji już w XVI stuleciu sok z marchwi był uważany jako środek uzdrawiający. Sokiem z marchwi leczono choroby nosowo-gardłowe, serca i wątroby. Wierzono i później, że marchew jest środkiem leczniczym, chociaż nie potrafiono jeszcze wyjaśnić, czym ona charakteryzuje się od innych warzyw.