Prócz niemałej ilości wielkich opowiadań w twórczości polskiej doszukamy się kilka świetnych utworów scenicznych. Do kanonu literatury narodowej zaliczyć można z całą pewnością “Wesele” Wyspiańskiego. To nietuzinkowy dramat spajający świat nadprzyrodzony z ówczesną pozycją w jakiej była Polska na przełomie wieku XIX i XX.
W “Weselu” poznamy zarówno postaci autentyczne, które młodopolski artysta znał z widzenia, np.: Tadeusza Nosowskiego, a także postaci z historii Polski, jak Hetman. Są obecne tu też znaki symboliczne, takie jak: czapka z pawim piórem, która symbolizuje próżność, a także Kaduceusz.
Cały utwór powstał w celu prezentacji rodzimego społeczeństwa i jego przygotowania do zawalczenia o suwerenność. Podstawowe warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały szczegółowo przedstawione poprzez niektóre wymiany zdań. Żadna z nich nie została opisana pozytywnie. Mieszczanom krakowskim przypisywana jest bezczynność, zaś mieszkańcom Bronowic niezrozumienie spraw narodowych.
Dopełniającym plusem “Wesela” jest język, który spaja gwarę podkrakowskich wsi z językiem osób wykształconych. Ponadto autor z przenikliwością opisuje młodopolski ślub i składające się na niego zwyczaje. Zebrani w wiejskiej chacie zaproszeni bawią się, deliberując o ówczesnej sytuacji problemów ojczyzny.
Niestety, zawartość dramatu nie jest optymistyczna. “Wesele” dopełnia chocholi taniec, który przedstawia marazm polskiego narodu i niegotowość do zorganizowania powstania. Polacy byli w tamtym czasie niedojrzali i musiało przejść trochę czasu by wolność kraju była możliwa.