W literackim kanonie obowiązującym w szkołach średnich jest niemało utworów, które naprawdę powinno się bliżej przyswoić, ponieważ przekazują nieprzemijające prawdy. Jedną z wartych uznania lektur są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Książka ukazuje karierę i charakterystykę Tomasza Judyma – doktora wywodzącego się z niskich warstw społecznych.
Postać w przeciwieństwie do pozostałych lekarzy próbuje pomagać ubogim i leczyć ich bezpłatnie. W polskiej stolicy nikt go jednak nie chce zrozumieć i ma niewystarczającą ilość chorych. Decyduje się przeprowadzić się na wieś, gdzie podejmuje pracę w uzdrowisku. W Cisach też chce pomagać biedocie, w związku z czym wchodzi w konflikt z kierownikami ośrodka. Kolejną pracę udaje mu si ę otrzymać na Śląsku, gdzie oddaje się leczeniu robotników. Wyrzeka się prywatnego szczęścia i związku z ukochaną kobietą. Uważa, ze musi bez reszty poświęcić się leczeniu najuboższych.
Ludzie bezdomni to lektura, która przedstawia zarówno portret idealisty, jak i wyobrażenie polskiego społeczeństwa z przełomu XIX i XX wieku. Traktuje o nierównościach obywateli i zaniedbaniu. Opisuje zarówno biedotę, jak i dobrze postawionych osób. Zawiera również wątki filozoficzne.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest wieloznaczny, zawierający w sobie główne problemy modernistycznej powieści. Bezdomność ma wiele rodzajów, zaczynając od prostego, widocznego w opisach warszawskiej biedoty czy najuboższych mieszkańców francuskiej stolicy, a kończąc na przenośnym znaczeniu.