W kanonie omawianym na polskim jest dużo książek, które naprawdę winno się bliżej poznać, ponieważ przedstawiają ponadczasowe wartości. Jedną z wartych uznania pozycji są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Książka ukazuje życie i charakterystykę Tomasza Judyma – medyka wywodzącego się z nizin społecznych.
Judym w porównaniu do większości lekarzy pragnie pomagać najbiedniejszym i leczyć ich jak najtaniej się da. W stolicy Polski nikt go niestety nie moze zrozumieć i nie ma dużo pacjentów. Decyduje się wyjechać na wieś, gdzie udaje mu się dostać pracę w uzdrowisku. W Cisach również pragnie pomagać najbiedniejszym, z powodu czego wchodzi w spór z władzami uzdrowiska. Następną pracę otrzymuje na Śląsku, gdzie oddaje się leczeniu robotników. Wyrzeka się osobistego szczęścia i związku z najukochańszą dziewczyną. Pragnie bez reszty poświęcić się leczeniu biednych.
Ludzie bezdomni to książka, która przedstawia głównie wizerunek człowieka wiernego ideałom, a także wizję polskiego społeczeństwa z przełomu XIX i XX wieku. Mówi o dysproporcjach obywateli i zaniedbaniu. Opisuje zarówno najuboższych, jak i dobrze sytuowanych. Porusza też kwestie polityczne.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest wielofunkcyjny, sygnalizujący problematykę modernistycznej powieści. Bezdomność przybiera niemało twarzy, rozpoczynając od prostego, który przejawia się w charakterystyce warszawskiej warstwy najuboższych czy najbiedniejszych obywateli stolicy Francji, a kończąc na symbolicznym znaczeniu.