Twórca kompozycji roślinnych musi, kierowany własną wrażliwością, umieć łączyć rośliny o różnym pokroju. Pomiędzy różnorakich kształtów i form rozróżnia się takie, które jakby wolały występować samotnie i nie tolerują niczego obok siebie, i takie, które wyłącznie w połączeniu z innymi wyglądają de fakto efektownie. Niełatwo tutaj o ścisłe wskazówki dyktujące, co wolno i czego nie wolno. Ograniczyłyby one dotkliwie twórczą swobodę.
Takie dokładnego sprecyzowania pokroju, jak pionowy, wzniesiony, rozłożysty, poziomy, powyginany, łukowaty i i tym podobne., produkuje subiektywna interpretacja, przy czym wrażliwość twórcy kompozycji i widza odgrywa dużą rolę. Priorytetowo ważne jest użytkowanie stosownego pokroju przy bukietach slubnych. Ślub poznań to okazja do wykorzystania tych najpiekniejszych.
Jeżeli już zaakceptowaliśmy już określone formy roślin, to każdej z nich powinno się zapewnić w kompozycji jej własną przestrzeń funkcjonowania. Obowiązuje to we wszystkich kombinacjach roślin o różnym pokroju. Wzniesione wiechy kwiatów sprawiają wrażenie aspiracje dalej wzwyż. Zamieszczone wyżej płaskie, poziome formy zamknęłyby przestrzeń nad nimi i osłabiłyby to ich dążenie w górę. W naturalnych kompozycjach roślinnych wszystkie połączone formy powinny kończyć się łagodnie, trzeba unikać nienaturalnej pozycji.
Określony cel dekoracyjny ma możliwość natomiast wymagać nadania częściom roślinnym oraz dodatkowo kwiatom takiego położenia, jakiego nie przybierają w naturze.
W kombinacji różnych pokrojów jeden pełni rolę motywu głównego. W pewnych wypadkach kompozycja ma możliwość się udać dosłownie wtedy, gdy ten motyw powtarza się. Przykładem takiego układu są kompozycje pionowe równoległe (patrz s. 170). W bardzo wielu sytuacjach czasami odmienne kształty podkreślają pokrój motywu głównego, krzyżują się z nim lub uzupełniają go. Szczególne znaczenie ma wówczas zachowanie właściwych proporcji ilościowych między motywem głównym i formami uzupełniającymi. Manipulowanie pokrojem roślin jest subtelną twórczą grą, którą można za poradą ćwiczeń mistrzowsko opanować. U jej fundamentów leży zawsze cel, do którego zmierzamy. Wynika z niego określona decyzja co do środków, sposobności i materiału, dzięki któremu mamy go osiągnąć. Znajomość pokroju roślin bardzo pomaga w obmyśleniu kompozycji.