Twórca kompozycji roślinnych musi, kierowany swoją wrażliwością, umieć łączyć rośliny o różnym pokroju. Pośród różnych kształtów i form rozróżnia się takie, które jakby wolały występować samotnie i nie tolerują niczego obok siebie, i takie, które tylko w połączeniu z innymi wyglądają de facto efektownie. Trudno tutaj o ścisłe wskazówki dyktujące, co wolno i czego nie wolno. Ograniczyłyby one dotkliwie twórczą swobodę.
Takie dokładnego sprecyzowania pokroju, jak pionowy, wzniesiony, rozłożysty, poziomy, powyginany, łukowaty i i tym podobne., tworzy subiektywna interpretacja, przy czym wrażliwość twórcy kompozycji i widza odgrywa dużą rolę. Szczególnie istotne jest wykorzystanie stosownego pokroju przy bukietach slubnych. Ślub poznań to okazja do użycia tych najpiekniejszych.
Jeżeli zaakceptowaliśmy już określone formy roślin, to każdej z nich powinno się zapewnić w kompozycji jej swoją przestrzeń działania. Obowiązuje to we wszystkich kombinacjach roślin o różnym pokroju. Wzniesione wiechy kwiatów sprawiają złudzenie aspiracje dalej wzwyż. Zamieszczone wyżej płaskie, poziome formy zamknęłyby przestrzeń nad nimi i osłabiłyby to ich dążenie w górę. W naturalnych kompozycjach roślinnych wszelkie połączone formy powinny kończyć się łagodnie, należy unikać nienaturalnej pozycji.
Konkretny cel dekoracyjny ma możliwość jednak wymagać nadania częściom roślinnym , a ponadto kwiatom takiego położenia, jakiego nie przybierają w naturze.
W kombinacji różnych pokrojów jeden pełni rolę motywu głównego. W pewnych wypadkach kompozycja może się udać wręcz wówczas, gdy ten motyw powtarza się. Przykładem takiego układu są kompozycje pionowe równoległe (patrz s. 170). W większości przypadków czasem odmienne kształty podkreślają pokrój motywu głównego, krzyżują się z nim lub uzupełniają go. Szczególne znaczenie ma wówczas zachowanie właściwych proporcji ilościowych między motywem głównym i formami uzupełniającymi. Manipulowanie pokrojem roślin jest subtelną twórczą grą, którą można za pomocą ćwiczeń mistrzowsko opanować. U jej filarów leży zawsze cel, do którego zmierzamy. Wynika z niego określona decyzja co do środków, sposobności i materiału, dzięki któremu posiadamy go osiągnąć. Znajomość pokroju roślin bardzo pomaga w obmyśleniu kompozycji.