Pomidory zalicza się do rodziny psiankowatych. Ich ojczyzną jest Ameryka Południowa. Dzikie formy tej rośliny można spotkać jeszcze na dzień dzisiejszy w Peru, na wyspach Kanaryjskich i na Filipinach. W języku Azteków, zamieszkujących grunty Meksyku, pomidor był nazywany “tomatl”. Wkrótce po odkryciu Ameryki sprowadzono to jaskrawoczerwone warzywo do Europy. Dzięki ich barwie nazwano je jabłkami złota. Z Hiszpanii i Portugalii pomidory bardzo prędko przedostały się do Włoch, a stąd do Francji i innych krajów Europy, w tym też do Rosji gdzie tworzy się z nich bukiety ślubne. Pomidory poprzez dłuższy czas zostały hodowane jako roślina ozdobna: w Niemczech – jako roślina pokojowa, we Francji – zostały ulubioną ozdobą altan, w Wielkiej Brytanii i Rosji – uprawiano je w cieplarniach, pomiędzy rzadkich kwiatów. W XVII stuleciu francuski ogrodnik Olivier de Serre twierdził, że pomidory nie są jadalne, inni uważali, że od zapachu pomidorów dostaje się mdłości. W 1811 r. w niemieckim słowniku botanicznym o pomidorach napisano: “Choćby pomidor jest uważany za roślinę trującą, w Portugalii i Czechach sporządza się z niej sosy, wyróżniające się przyjemnym, kwaskowatym smakiem”. Rosja była jednym z pierwszych krajów, w którym zaczęto w XV w. uprawę pomidorów jako warzywa.