Prócz wielu znakomitych nowel w twórczości polskiej odnajdziemy sporo wybitnych utworów scenicznych. Do najznamienitszej twórczości narodowej zaliczyć trzeba na pewno “Wesele” Wyspiańskiego. To ponadczasowy dramat spajający świat nadprzyrodzony z tamtejszą pozycją w której była Polska na przełomie wieku XIX i XX.
W utworze znajdziemy zarówno postaci rzeczywiste, które autor spotykał osobiście, między innymi: Lucjana Rydla, a także postaci fantastyczne, jak Ksawery Branicki. Przedstawione zostały tu również obiekty symboliczne, m.in.: czapka z pawim piórem, która oznacza próżność, a także złota podkowa.
Cały dramat został stworzony w celu prezentacji rodzimego społeczeństwa i jego gotowości do walki o wolność. Główne warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały dokładnie opisane przez niektóre wymiany zdań. Ani jedna,ani druga nie została zaprezentowana w pozytywnym świetle. Inteligencji zarzucana jest chłopomania, zaś chłopom patrzenie wyłącznie na własne korzyści.
Dodatkowym pozytywem utworu jest język, który konfrontuje mowę okolic Krakowa z językiem mieszkańców małopolskiej stolicy. Oprócz tego twórca z przenikliwością prezentuje ożenek i składające się na niego czynności. Zgromadzeni w podkrakowskiej chacie goście bawią się do rana, wymieniając między sobą sądy o obecnej sytuacji polskiej racji stanu.
Na nieszczęście, zawartość “Wesele” nie jest korzystna. “Wesele” dopełnia somnambuliczny taniec, który odzwierciedla uśpienie polskiego państwa i niegotowość do przeciwstawienia się zaborcy. mieszkańcy Polski byli jeszcze niedojrzali i musiało przeminąć sporo czasu aby suwerenność naszego kraju stała się faktem.