Jedną z najchętniej czytanych utworów, które omawianą w szkole średniej jest “Dżuma” Camusa. To historia o wielkiej zarazie, która wybuchła w Oranie. Pisarz opisuje odzew ludzi na to zdarzenie. Dżuma może oznaczać niezawinione cierpienie.
Główni bohaterowie relacji w bardzo różny sposób ustosunkowują się do wybuchu i rozprzestrzeniania się epidemii. Niektórzy od początku zaczynają walkę z epidemię i nie rezygnują aż do końca. Pomagają mieszkańcom, planują od nowa bytowanie w miejscowości.
Skomplikowane wyzwanie czeka lekarzy, którzy, nawet gdy nie mogą unicestwić zarazy, potrafią przynieść ulgę orańczykom w przeszywającym bólu. Na nieszczęścieinni, którzy uznają wybuch epidemii jako łatwą szansę do zawarcia swej działalności i powiększenia prywatnych dochodów.
Dżuma to lektura – metafora. Ukazuje jakie stanowiska codziennie wybieramy w obliczu wszechobecnego zła. Stawia dodatkowo pytanie o pojawienie się cierpienia i dostępne metody przeciwstawienia się mu. Chociaż od wydania książki upłynęło sporo lat, opisywana tematyka nieprzerwanie jest świeża i ciągle skłania do myślenia odbiorców. Sugeruje, że bakteria choroby nigdy nie przestaje istnieć, a pojedynek dobra ze złem rozgrywa się na naszych oczach. To której wartości będziemy wierni jest zależne jedynie od nas samych.