W kanonie szkolnym jest dużo pozycji, które naprawdę trzeba bliżej poznać, dlatego że przedstawiają odwieczne wartości. Jedną z ciekawszych książek są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Utwór przedstawia karierę i charakterystykę Tomasza Judyma – doktora wychowanego w biedzie.
Judym w przeciwieństwie do innych doktorów pragnie pomagać najuboższym i leczyć ich za darmo. W stolicy mało kto go tymczasem nie pojmuje i brakuje mu chorych. Decyduje się przenieść się na prowincję, gdzie udaje mu się dostać pracę w domu uzdrowiskowym. W Cisach również pragnie pomagać biedocie, przez co wchodzi w spór z kierownikami ośrodka. Następną pracę dostaje w Zagłębiu Dąbrowskim, gdzie poświęca się leczeniu robotników. Odmawia sobie prywatnego szczęścia i małżeństwa z bliską dziewczyną. Uważa, ze musi bez reszty oddać się leczeniu biednych.
Ludzie bezdomni to powieść, która ukazuje zarówno portret ideowca, a także wyobrażenie polskiego społeczeństwa współczesnego Żeromskiemu. Mówi o dysproporcjach obywateli i biedzie. Opisuje zarówno biedaków, jak i bogatych. Zawiera też problemy ogólnoludzkie.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest wielofunkcyjny, komunikujący tematykę lektury. Bezdomność ma wiele odmian, począwszy od prostego, który przejawia się w cechach warszawskiej biedoty czy najuboższych obywateli Paryża, a skończywszy na przenośnym znaczeniu.