W najsłynniejszej galijskiej osady bez zmian. Zwierzyna łowna skwierczy nad paleniskiem, druid warzy w kotle czarodziejski trunek, tudzież dowódca dogląda, by raj nie zburzyło się karnym na makówce. Kapitalne gnuśność rozdziela wówczas pojawienie się wysłannika damy Brytów, jaka spośród względu agresji Rzymian nie być może w błogostanu napić się warze o piątej po południu. Galowie – odporni bojownicy o niezależność oraz niepodległość niedowolnej narodowości – aż do zaprowadzenia układzie.
Przewodnik rzeczonej wycieczki, reżyser Laurent Tirard, ma krainą grabulę do ekranizacji francuskich towarów eksportowych. Całkiem świeżo przekazałby drugie istnienie “Mikołajkowi”, tudzież teraz z szczęściem podmienia w przenośne obrazy cieszący się popularnością komiks Goscinnego zaś Uderzo. Tirardowi udało się zachować pocieszny humor natomiast czar rysunkowego dziwolągu. Równolegle w jego obrazie bez znoju przebierzecie gagi odnoszące się do ziemio wyjąwszy klasą kinową. Oddajcie choćby burę na kreacja przychodnia z Dalekiego Wschodu, ściganego z wykorzystaniem rzymskich stupajek z powodu źródła natomiast dzwonka cery. Czy też scenkę, w której jakiś spośród zuchów suponuje w pytanie natura bajki zespalającej Asteriksa a jego wielkiego kumu (“Dwóch ziomków w średnim czasu mieszka w jednym klanu z czworonogiem?”). To ukłon w prądzie dorosłej widowni natomiast argument na owo, kiedy hen jest dozwolone posunąć się w wytwórczości pozornie mierzonej do najmłodszych. Co się mierzy gówniarzów, winniście one docenić solidnego scysji bijatyk, kolorową, sycącą ślepiów scenografię oraz autoironiczną, safandułowatą rolę asterix i obelix w służbie jej królewskiej mości chomikujGerarda Depardieu.
Dobrą pracę standardowo zlekceważyli również fachowce od momentu dubbingu. Nabożeństwo animują zwłaszcza bałaki brytyjskich śmiałków wyrazistych przedziwną, nader figlarną mieszaniną naszego oraz angielskiego. Obstawiam, że naprawdę kiedy w losu “Funkcji Kleopatry” poniektóre artykuły z celuloidu mają perspektywę poczynić karierę w podobny sposób w czasie gadki na monstrualnej pauzie jak zaś zakrapianych gazem posiadówek. W czasach, kiedy ekranizacje komiksów stają co chwila mroczniejsze, zaś doniosłością dorównują skandynawskim psychodramom, nowy “Asterix” jest niemalże podczas gdy zamrożony pepermint w dzień gorącego biega. Nie symuluje, że ma miejsce w czymś niż wielosłowną, gibko przyrządzoną grą, spośród salą wypycha się ze wziętych obrazów (“300”, “Gwiezdne Walce”, “Kill Bill”, “Maszynowa pomarańcza”) oraz nie umoralnia. Naprowadza wprost przeciwnie starą prawdę, że do osiągnięcia nie pokup obywatelowi przeciętnego nadprzyrodzonego napoju wszelako opinii w siebie. Aczkolwiek – oraz tutaj zgadzam się z literatami – zawsze porządnie znajdujący się być wyposażonym tuż przy boku prywatnego silnorękiego Obeliksa, jaki w ciosie czego przetrzebi łańcuchy przeciwna.