Język angielski wywodzi się z rodziny języków indoeuropejskich, niemniej jednak jego bezpośrednim przodkiem może być grupa języków germańskich. Dwa główne nurty jakie ukształtowały język angielski u jego początków to wpływy germańskie a także romańskie (łacińskie).
Germańska grupa języków jako oddzielna i wspólna grupa wyodrębniła się około 3000 lat temu nad rzeką Elbą. Około II wieki przed naszą erą ta Wspólna Grupa Germańska podzieliła się na trzy podgrupy:
1. Wschodniogermańską – którą mówiły ludy zamieszkujące południowo wschodnią Europę (owa grupa wymarła, natomiast jedyna jego pozostałością jest pisany alfabet gotycki).
2. Północnogermańską – z której rozwinęły się innowacyjne języki skandynawskie: duński, szwedzki, norweski, islandzki (natomiast nie fiński, który jest powiązany z estońskim i nie wypada do rodzaju indoeuropejskiego).
3. Zachodniogermańską – jaka bywa kolebką języków: niemieckiego, holenderskiego, flamandzkiego, fryzyjskiego a także angielskiego.
Staro angielski (500-1100 AD)
Jego istnienie datuje się wraz z najazdem wojowniczych plemion z Jutlandii i południowej Danii:
The Angles czyli Język angielski wywodzi się z rodziny języków indoeuropejskich, ale jego bezpośrednim przodkiem może być grupa języków germańskich. Dwa główne nurty które ukształtowały język angielski u jego początków to wpływy germańskie jak również romańskie (łacińskie).
Germańska grupa języków jako oddzielna a także wspólna grupa wyodrębniła się około 3000 lat temu nad rzeką Elbą. Około II wieki przed naszą erą owa Wspólna Grupa Germańska podzieliła się na trzy podgrupy:
1. Wschodniogermańską – którą mówiły ludy zamieszkujące południowo wschodnią Europę (owa grupa wymarła, a jedyna jego pozostałością może być pisany alfabet gotycki).
2. Północnogermańską – z jakiej rozwinęły się innowacyjne języki skandynawskie: duński, szwedzki, norweski, islandzki (natomiast nie fiński, który może być powiązany z estońskim a także nie wypada do rodzaju indoeuropejskiego).
3. Zachodniogermańską – która jest kolebką języków: niemieckiego, holenderskiego, flamandzkiego, fryzyjskiego jak również angielskiego.
Staro angielski (500-1100 AD)
Jego istnienie datuje się wraz z najazdem wojowniczych plemion z Jutlandii oraz południowej Danii:
The Angles czyli anglowie (od których wzięły się słowa england i english), Saksonów oraz Jutów. Zaczęli oni zaludniać Wyspy Brytyjskie na przełomie V a także VI wieku naszej ery. Posługiwali się językiem, który nazywamy staro angielskim. Rdzenni mieszkańcy wyspy zostali zepchnięci na terytoria Szkocji, Walii, Kornwalii oraz Irlandii – mówili oni językami celtyckimi, jakie przetrwały do obecnie pod postacią języka gaelickiego.
Pierwszą zmianą w języku były najazdy wikingów, jakie zaczęły się około 850 r. n. e. i przyniosły językowi angielskiemu wpływy języków północnogermańskich. Bieżąco może być to widoczne w nazwach miast oraz niektórych słowach, np. dream (sen) przed przybyciem wikingów oznaczało radość. Owego typu zjawisko język angielski zapożycza, albo wręcz dosłownie kopiuje słowa a także wyrażenia z obcych języków to najbardziej charakterystyczna cecha języka angielskiego. Większość słów w nowoczesnym angielskim jest więc zapożyczeniami, jakie nie wywodzą się z oryginalnego języka anglów. Jedynie około 1/6 słów staro angielskiego przetrwało do obecnie, np. be (być), water (woda), strong (mocny). Jedynym zachowanym świadectwem piśmiennictwa staro angielskiego może być anonimowy poemat „Beawulf”.
Średnio angielski (1100-1500 AD)
Jego istnienie datuje się od najazdu Williama Zdobywcy, księcia Normandii na Wyspę w 1066 roku. Najeźdźcy przywieźli ze sobą nowy język zwany anglonormańskim, który także pochodził z grupy germańskiej, lecz z ogromną domieszką łaciny (która na język angielski miała jednak wpływ marginalny jak również zachowała się tylko w języku kościelnym). (od jakich wzięły się słowa england i english), Saksonów oraz Jutów. Zaczęli oni zaludniać Wyspy Brytyjskie na przełomie V a także VI wieku naszej ery. Posługiwali się językiem, który nazywamy staro angielskim. Rdzenni mieszkańcy wyspy zostali zepchnięci na terytoria Szkocji, Walii, Kornwalii oraz Irlandii – mówili oni językami celtyckimi, które przetrwały do dziś pod postacią języka gaelickiego.
Pierwszą zmianą w języku były najazdy wikingów, które zaczęły się około 850 r. n. e. i przyniosły językowi angielskiemu wpływy języków północnogermańskich. Współcześnie jest to widoczne w nazwach miast jak również niektórych słowach, np. dream (sen) przed przybyciem wikingów oznaczało radość. Tego typu zjawisko język angielski zapożycza, albo wręcz dosłownie kopiuje słowa i wyrażenia z obcych języków to najwybitniej charakterystyczna cecha języka angielskiego. Większość słów w nowoczesnym angielskim bywa więc zapożyczeniami, które nie wywodzą się z oryginalnego języka anglów. Jedynie około 1/6 słów staro angielskiego przetrwało do dzisiaj, np. be (być), water (woda), strong (mocny). Jedynym zachowanym świadectwem piśmiennictwa staro angielskiego bywa anonimowy poemat „Beawulf”.
Średnio angielski (1100-1500 AD)
Jego istnienie datuje się od najazdu Williama Zdobywcy, księcia Normandii na Wyspę w 1066 roku. Najeźdźcy przywieźli ze sobą nowy język zwany anglonormańskim, który również pochodził z grupy germańskiej, niemniej jednak z olbrzymią domieszką łaciny (która na język angielski miała jednakże wpływ marginalny a także zachowała się wyłącznie w języku kościelnym).
Tags: angielski, historia języka angielskiego, język angielski