Savoir – vivre – zwrot pochodzący z języka francuskiego. Zawiera dwa czasowniki w bezokoliczniku, tj. savoir – umieć, potrafić oraz vivre – żyć. W połączeniu tworzą wizytówki, które można rozumieć jako znajomość obyczajów oraz form towarzyskich, a zarówno jako umiejętność postępowania oraz radzenia sobie w różnorakich złożonych sytuacjach życiowych.
Porządne obyczaje to nie wyłącznie kwestia owego kto komu się przedstawia pierwszy bądź tego kto komu powinien ustąpić miejsca w tramwaju bądź autobusie. To zarówno kwestia kultury języka, stroju, zachowania przy stole. Savoir vivre stał się jednym z najważniejszych wyznaczników profesjonalizmu firmy. Umiejętność właściwego zachowania się w każdej sytuacji przestała być już umiejętnością pożądaną, stała się koniecznością. Biznesowy savoir-vivre obowiązuje także podczas spotkań biznesowych kiedy jak również towarzyskich, zaś znajomość zasad międzynarodowej wizytówki ułatwia odszukać się w wszelkiej, nawet najtrudniejszej sytuacji.
W kontaktach służbowych, biznesowych oraz w pracy trzeba przestrzegać następujących zasad:
· Przestrzegajmy hierarchii – przywileje oraz względy zarezerwowane są głownie dla ludzi zajmujących wyższą pozycję w firmie, bez względu na płeć a także wiek,
· ubiór stosowny do sytuacji,
· ograniczmy tytułowanie współpracowników per „panie prezesie” – zdradza to kompleksy i poczucie niskiej wartości,
· zachowajmy punktualność – nie spóźniamy się, ani nie przychodzimy za wcześnie na umówione spotkania,
· ograniczenie rozmów poprzez telefon komórkowy, chyba, że mają one charakter służbowy – winny być one krótkie i nie zdołają przeszkadzać innym,
· jeżeli jemy w pracy, to róbmy to ładnie wizytówki jak również zostawiajmy po sobie porządek,
· podczas służbowych lunchów, obiadów, kolacji, na które jesteśmy zaproszeni, nie zamawiajmy najdroższych dań z karty, chyba, że gospodarz wyraźnie nam to sugeruje,
· starajmy się opanować emocje, nie okazujmy ich,
· sprawy „pozasłużbowe” pozostawmy w domu, nie przenośmy ich na łono firmy.
Przeważnie stosowanie zasad dobrego zachowania na płaszczyźnie zawodowej wiąże się z przestrzeganiem punktualności, witaniem się, przedstawianiem siebie a także innych ludzi, zajmowaniem miejsc w pomieszczeniach oraz w samochodzie, prowadzeniem rozmów.
Problemem w stosunkach służbowych jest raz za razem ustalanie, kto może być ważniejszy w danej sytuacji. Ustalając hierarchię osób wypada kierować się następującymi zasadami:
1. Osoba stojąca ma przewagę nad idącymi bądź jadącymi, w takim razie osoby idące czy jadące winny się pierwsze kłaniać.
2. Zasada płci – pani otrzymuje wizytówki przewagę za płeć, czasem kobieta nie chce z owego korzystać oraz w owym czasie mężczyźni zdołają czuć się zwolnieni z obowiązku przestrzegania owej reguły.
3. Zasada wieku – mówi ona, że starszy jest ważniejszy niż młodszy. Istotna bywa zarówno przynależność do pokoleń. Na przykład, jak w tramwaju do jednego wolnego miejsca idzie młoda kobieta a także starszy mężczyzna, to on bywa ważniejszy oraz ma pierwszeństwo.
PUNKTUALNOŚĆ
W kontaktach biurowych punktualność ma wielce olbrzymie znaczenie. Spóźnienie winno występować jedynie w wyjątkowej sytuacji, natomiast spóźniony musi przeprosić jak również krótko usprawiedliwić własne spóźnienie. Jak spóźnienie dotyczy zebrania, przeprosiny oraz usprawiedliwienie powinny być przekazane gospodarzowi spotkania w okresie przerwy (nie przerywamy obrad). Również przybywanie na spotkanie zbyt wcześnie nie może być właściwe.
PRZYWITANIE
Podczas witania istotne bywa to, kto wita pierwszy, kto wstaje, zdejmuje rękawiczki, odbiera ubranie, pomaga się ubrać jak również rozebrać. Obowiązują tu proste zasady:
1. Kobieta nie wstaje, jak wita się z mężczyzną,
2. Jeśli kobieta wita się z kobietą w zbliżonym wieku, wystarczy, że lekko się podniesie,
3. Mężczyźni przy powitaniu zawsze wstają,
Wystarczające bywa powitanie słowne, podanie ręki nie może być obowiązkowe, mimo że jest sławne wizytówki. Jeśli chodzi o podawanie ręki, obowiązują następujące zasady:
1. Przy podawaniu ręki obowiązują zasady odwrotne niż przy pozdrawianiu, czyli: pani podaje rękę mężczyźnie, starszy młodszemu, przełożony podwładnemu, osoba o wyższym prestiżu osobie mniej dostojnej,
2. Nie należy podawać ręki poprzez biurko lub poprzez stół, zawsze wypada wyjść zza biurka,
3. Dłoń do uścisku należy wyciągnąć przed siebie, ścisnąć ją umiarkowanie,
4. Nie ma obowiązku zdejmowania rękawiczek, chyba że partner zrobił to pierwszy,
5. Mężczyźni nie powinni podawać ręki na siedząco, powinni wstać,
6. Kobiety typowo podają rękę siedząc, wstają, witając się ze głównie dostojnym gościem czy kobietą ogromnie starszą,
Uczestniczy spotkań w interesach powinni się znać, muszą więc być sobie przedstawieni wizytówki. Osobami upoważnionymi do przedstawiania sobie uczestników spotkania są mistrz ceremonii, radca protokołu lub gospodarz spotkania. Jeżeli na spotkaniu nie ma osoby upoważnionej do prezentacji, to należy przedstawić się samemu. O ile bywa to spotkanie służbowe, zawsze trzeba jeszcze dodać zawód czy stanowisko i nazwę reprezentowanej firmy. Istotne może być, żeby przy przedstawianiu nie podawać swoich tytułów. Tytuły przedstawianych ludzi może podawać wyłącznie osoba, jaka dokonuje prezentacji. Tytułowanie bywa wyrazem szacunku jak również kultury. Wyróżnia się cztery rodzaje tytułów:
1. Naukowe – profesor, docent, lekarz habilitowany, lekarz,
2. Zawodowe – magister, inżynier, licencjat,
3. Kurtuazyjne –
4. Rodowe.
Źródłem tytułów zawodowych bywa wykształcenie, nie mają one lecz rangi naukowej. Tytuły zawodowe wiążą się także z zajmowanym stanowiskiem. Nadzwyczajną rolę odgrywają tu stanowiska kierownicze. Mówi się „pani dyrektor”, „panie prezesie”, „panie kierowniku”. Tytułując kogoś w rozmowie, powinno się zwracać spostrzeżenie na to, iżby pomijać składnik tytułu zawodowego obniżającego rangę rozmówcy. Do zastępcy dyrektora mówi się „panie dyrektorze”, do wiceministra „panie ministrze”. W sytuacji, jak ktoś zajmuje stanowisko „niekierownicze”, zwykle nie używa się tytułów zawodowych, albowiem brzmią one źle np. sekretarka, asystentka. Do ludzi tych wypada zwracać się pan/kobieta, dodając imię czy nazwisko.
Tytuły kurtuazyjne to wyraz szacunku wobec niektórych ludzi, np. do nauczycieli w szkole średniej mówi się tradycyjnie panie profesorze, mimo iż dany nauczyciel profesorem nie jest.
Tytuły rodowe używane są obecnie rzadko. Wolno ich jednakże używać jako form grzecznościowych, np. hrabia.
ZAJMOWANIE MIEJSC W POMIESZCZENIACH
Niezwykle ważne podczas imprez okolicznościowych lub spotkań biznesowych może być sposób zajmowania miejsc w pomieszczeniach. Etykieta sztywno to reguluje. JAK RÓWNIEŻ tak gość zajmuje miejsce wymienione przez gospodarza, który własne miejsce zajmuje dopiero wtedy, kiedy gość usiądzie. Ich miejsca nie powinny być ulokowane po przeciwnych stronach biurka lub stołu. Jeśli w spotkaniu uczestniczy większa ilość osób, na stole przy każdym krześle powinna znajdować się kartka z nazwiskiem osoby, jaka powinna zająć dane miejsce.
WYMIANA WIZYTÓWEK
Kolejnym nadzwyczaj znaczącym elementem spotkań biznesowych może być wymiana wizytówek. Także tu powszechnie przyjęte są następujące zasady:
1. Wymiana wizytówek następuje na koniec negocjacje. Wyjątkiem są służbowe spotkania. Tu wręcza się je wielokrotnie na wstępie,
2. Można poprosić kogoś o jego wizytówkę dopiero wówczas, jak samemu się swoją uprzednio ofiarowało,
3. Nie należy prosić o wizytówkę osoby stojącej w hierarchii służbowej wyżej. Wypada zaczekać, aż ta osoba sama zaproponuje wymianę,
4. Pozyskaną wizytówkę najpierw trzeba przeczytać, potem można ją schować,
5. Wizytówki dostanej na początku biznesowego spotkania nie należy chować do portfela czy kieszeni. Wolno ją włożyć np. do służbowego notesu bądź odłożyć na stół, natomiast dopiero po spotkaniu schować,
6. Nowo poznanej osobie należy dać jedynie jedną wizytówkę. Pozostawienie kilku może oznaczać, iż liczymy na przekazanie ich innym osobom. Mogłoby to być źle odebrane,
7. Dopiski winno się robić na wierzchu wizytówki, na odwrocie wolno skończyć.
KORZYSTANIE Z TELEFONU PODCZAS SPOTKAŃ
Savoir-vivre „reguluje” zarówno sposób korzystania z telefonu. Wyróżnia się następujące zasady:
1. Wyłączać trzeba telefon w okresie spotkania, w kinie, teatrze bądź na koncercie,
2. Odbieraj go wolno tylko w owym czasie, jak wolno rozmawiać,
3. Jeśli telefon zadzwoni np. w autobusie – rozmawiać powinno się krótko, ściszonym głosem, o ile w sklepie – należy wyjść na zewnątrz, w restauracji (jak musimy tę rozmowę odbyć) – przeprosić własne towarzystwo jak również na chwilę wyjść,
4. Trzeba ustawić dzwonek telefonu tak, ażeby jego dźwięk nie stawiał na baczność całego otoczenia,
5. Nie powinno się odbierać cudzej „komórki” (nawet służbowej w pracy), chyba iż posiadacz nas do owego upoważni,
6. O ile ktoś dzwoni na nasz osobisty telefon, nie musimy się przedstawiać, kiedy na służbowy – zawsze tak.
W własnej pracy starałam się przedstawić najistotniejsze sytuacje jak również sposób odpowiedniego zachowania się w nich. Zgłębiając zasady dobrego wychowania unikniemy jakże niechcianych gaf i nie przemyślanych zachowań, będziemy dobrze odbierani, co wpłynie korzystnie na wizerunek nasz i naszej firmy. Wypada natomiast zaznaczyć, iż savoir-vivre nie zostały stworzone po to, żeby powodować konflikty, więc nie traktujmy ich zbyt rygorystycznie. Pamiętajmy ponadto, iż znacząca może być atmosfera, zaś nie jedynie to, iżby „wszystko przebiegało zgodnie z normami”. Naturalnym sprzymierzeńcem w trudnych chwilach może być poczucie humoru, które w wielu przypadkach staje się kołem ratunkowym.