• w sprężarkach lodówek
• chłodniach jak również urządzeniach klimatyzacyjnych
• do produkcji lakierów
• w przemyśle kosmetycznym
• w medycynie
Po pewnym czasie stwierdzono, gdy katastrofalne skutki powoduje używanie tych związków dla powłoki ozonowej. Cząsteczki freonów nie wchodzą w reakcję z innymi substancjami i nie rozpadają się, mogą, więc żyć w atmosferze ponad 100 lat. Owa niezniszczalność freonów a także lekkość pozwalająca na przenikanie aż do ozonosfery zaniepokoiły dwóch chemików. Z ich założeń wynikało, że w ozonosferze miliony ton lekkich freonów pod wpływem promieniowania ultrafioletowego rozkładają się na pierwiastki: węgiel, fluor a także chlor. Wprawdzie węgiel spala się, ale fluor jak również chlor rozpoczynają reakcję łańcuchową z ozonem powodując tworzenie się tlenków i powstanie typowego tlenu dwuatomowego.
Po raz pierwszy zaobserwowano dziurę ozonowanie i ozonator w 1985 roku, nad Antarktydą. Doprowadziło to do uchwalenia Konwencji Wiedeńskiej o Ochronie Warstwy Ozonowej. Zakłada ona przymus ograniczenia produkcji freonów, halonów i tlenków azotu, bezpośrednio odpowiedzialnych za zanikanie warstwy ozonowej. W 1982 roku dr Farman w okresie badań na Antarktydzie Zachodniej odkrył, iż ogromna składnik pokrywy ozonowej nad biegunem zanikła. Poprzez następne lata dziura ozonowanie nad biegunem powiększała się tak, że w październiku 1987 roku liczba ozonu była tam o 50% mniejsza niż przed jej odkryciem, w 1989 roku w wyższych warstwach zniknęło nawet ponad 95% ozonu. Według przeróżnych badań stwierdzono, iż za zanik ozonu odpowiedzialna może być rosnąca koncentracja freonów.
Tags: ozonowanie i ozonator