Na oblicze polskiej twórczości silne piętno odcisnęła najstraszniejsza wojna XX wieku. Po skończeniu działań wojskowych nawet najlepsi autorzy przez długi okres poszukiwali odpowiedniego języka, który sprawiłby, by mogli pisać o okrutnych wydarzeniach. Chcieli wyłowić z morza zdarzeń te w największym stopniu charakterystyczne i pokazać je np. słowach poezji.
Próbą mierzenia się z problemem nieludzkich czasów jest książka “Kamienie na szaniec” Kamińskiego. Twórca zaprezentował w dużej mierze autentyczne wydarzenia, bo osobiście uczestniczył w konspiracji i bezpośrednich konfrontacjach z faszystami. Lektura przedstawia zachowanie młodych mężczyzn w sytuacji walki o niepodległość i niewoli. Skrupulatnie mówi jak przebiegały akcje małego sabotażu. Młodzi chłopcy w otoczeniu wojennym musieli bardzo szybko wydorośleć i przekształcić młodociane rozrywki na prawdziwą działalność konspiracyjną. Przedstawia miedzy innymi zaplanowaną z udziałem młodych akcję w Celestynowie. Kamiński przywodzi też motyw powstania aby mówić o potyczkach, które rozegrały się w stolicy Polski w 1944 roku.
“Kamienie na szaniec“ to nie wyłączne dzieło o zmaganiach Polaków z okupantem. To też książka o dojrzewaniu, o patriotyzmie. Wiele pokoleń, omawiając tę powieść mogło oprzeć się na czynach młodych powstańców, którzy prywatne istnienie ofiarowali dla suwerenności Polski. To opowieść o nadzwyczajnychideach służby, o postaciach, którzy potrafią pięknie żyć i pokazać na co ich stać.