Obok niemałej ilości ważnych opowiadań w literaturze Polski doszukamy się sporo wyróżniających się utworów dramatycznych. Do wzorcowej twórczości patriotycznej zaliczyć powinno się z pewnością “Wesele” Wyspiańskiego. To nietuzinkowy dramat scalający fantastykę z aktualną sytuacją w jakiej znajdowała się nasza ojczyzna na przełomie wieków.
W utworze poznamy zarówno postacie autentyczne, które autor znał z widzenia, np.: Rudolfa Starzewskiego, a także osoby dramatu, jak Wernyhora. Pojawiają się tu również znaki symboliczne, takie jak: czapka z pawim piórem, która symbolizuje przywiązywania zbyt dużej uwagi do ubioru, jak również złota podkowa.
Cały dramat ma służyć prezentacji naszego społeczeństwa i jego gotowości do zawalczenia o niepodległość. Kluczowe warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały wnikliwie opisane poprzez niektóre rozmowy. Żadna z nich nie została ukazana pozytywnie. Mieszczanom krakowskim przypisywana jest bezczynność, zaś mieszkańcom Bronowic niedbałość o sprawy narodowe.
Następnym plusem dramatu jest język, który zestawia mowę podkrakowskich wsi z językiem osób wykształconych. Dodatkowo Stanisław Wyspiański z przenikliwością zapisuje ślub i towarzyszące mu zwyczaje. Zebrani w bronowickiej chacie weselnicy tańczą, rozmawiając o aktualnej sytuacji polskości.
Jednaj, zawartość “Wesele” nie jest korzystna. “Wesele“ dopełnia nierealny pląs, który symbolizuje bierność polskiego państwa i niegotowość do wzniecenia powstania. mieszkańcy Polski byli w tamtym czasie niedojrzali i musiało upłynąć sporo czasu by niezależność kraju stała się faktem.