Każdy profesjonalny operator filmowy zdaje sobie sprawę, w jak istotny sposób na jakość nagrywanego materiału wpływa stabilizacja obrazu. Jeśli jest niedostateczna – obraz w kamerze “skacze” i ulega rozmyciu, uniemożliwiając płynne ujęcia na filmie. Natomiast skuteczna stabilizacja potrafi wyeliminować znaczną część drgań oraz zapewnić odpowiednią ostrość ujęcia. Obecnie wyróżniamy dwa rodzaje stabilizacji obrazu: spotykaną w tańszych kamerach stabilizację elektroniczną (DS) oraz dodatkowo bardziej zaawansowaną i o wiele bardziej efektywną stabilizację optyczną (IS), Ten sposób stabilizacji wykorzystuje układ dodatkowych ruchomych soczewek, których zadaniem jest kompensowanie drgań kamery, tak aby obraz rzutowany na matrycę był w tym samym miejscu. Jednak podczas różnego rodzaju nagrań, wymagających ujęć w ruchu, oba omówione wcześniej rodzaje stabilizacji z reguły okazują się niewystarczające. Warto wówczas zastosować system stabilizacji kamery, mechanicznie izolujący ruch kamery od ruchu ciała operatora. Pierwsze tego typu urządzenie zostało wynalezione w 1973 roku przez amerykańskiego konstruktora i operatora Garreta Browna, a następnie nazwane Steadicamem