Na wygląd rodzimej twórczości literackiej wielkie piętno odcisnęła najstraszniejsza wojna XX wieku. Po zakończeniu działań zbrojnych nawet najlepsi pisarze przez długi okres szukali odpowiedniego języka, który mógłby im pozwolić opowiadać o nieludzkich. Próbowali wyłowić z wielu zdarzeń te najbardziej reprezentatywne i opisać je na przykład w prozie beletrystycznej.
Próbą konfrontacji z tematem nieludzkich czasów jest dzieło “Kamienie na szaniec” Kamińskiego. Autor opisał w dużej mierze fakty, ponieważ osobiście uczestniczył w tajnych operacjach i potyczkach z okupantem. Lektura opisuje postawę maturzystów w perspektywie walki o niepodległość i utraty wolności. Dokładnie mówi jak organizowane były akcje małego sabotażu. Młodzi w otoczeniu wojennym musieli natychmiast dorosnąć i przekształcić młodzieńcze zabawy na prawdziwą walkę. Przedstawia na przykład wykonana z udziałem młodych akcję w Celestynowie. Kamiński przywołuje też motyw powstania by mówić o potyczkach, jakie rozegrały się w stolicy Polski w drugiej połowie 1944 roku.
“Kamienie na szaniec“ to nie tylko opowieść o walkach członków ruchu oporu z okupantem. To też książka o dorastaniu, o miłości do ojczyzny. Wiele pokoleń, czytając tę powieść miało możliwość oprzeć się na czynach głównych bohaterów, którzy prywatne życie poświęcili dla suwerenności Polski. To książka o nadzwyczajnychideach braterstwa, o postaciach, którzy wiedzą jak pięknie żyć i umierać.