Na oblicze polskiej literatury mocne piętno odcisnęła II wojna światowa. Po wstrzymaniu operacji militarnych poszczególni autorzy bardzo długo zajmowali się poszukiwaniem wyważonego języka, który mógłby im pozwolić opowiadać o pozbawionych człowieczeństwa. Chcieli wyłowić z ogromu scen te najbardziej symptomatyczne i pokazać je np. w prozie beletrystycznej.
Przykładem konfrontacji z tematem wojny jest powieść “Kamienie na szaniec” Kamińskiego. Autor opisał w dużej mierze zdarzenia rzeczywiste, gdyż osobiście uczestniczył w zakonspirowanej działalności i walkach z hitlerowcami. Lektura opisuje zachowanie młodych ludzi w obliczu walki z nieprzyjacielem i niewoli. Dokładnie informuje jak organizowano akcje konspiracyjne. Młodzi ludzie w warunkach wojennych musieli prędko dorosnąć i przekształcić niedojrzałe zabawy na prawdziwą walkę. Ukazuje m.in. rozegrana z udziałem młodych akcję pod Arsenałem. Kamiński przywołuje również motyw powstania aby opowiedzieć o potyczkach, które rozegrały się w okupowanej Warszawie w 1944 roku.
“Kamienie na szaniec“ to nie tylko opowieść o zmaganiach młodych konspiratorów z Niemcami. To również dzieło o dojrzewaniu, o patriotyzmie. Późniejsze pokolenia, analizując tę powieść mogło oprzeć się na czynach głównych bohaterów, którzy prywatne istnienie poświęcili dla niepodległości Polski. To książka o ponadczasowychwartościowych służby, o ludziach, którzy umieją pięknie żyć i wznieść się ponad przeciętność.