W kanonie szkolnym zawartych jest dużo dzieł, które naprawdę winno się dokładnie zrozumieć, bowiem przedstawiają ponadczasowe idee. Jedną z wartych zauważenia pozycji są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Utwór opisuje poglądy i charakterystykę Tomasza Judyma – absolwenta medycyny pochodzącego z nizin społecznych.
Judym w porównaniu do pozostałych kolegów po fachu pragnie pomagać najbiedniejszym i leczyć ich za jak najniższe stawki. W polskiej stolicy mało kto go niestety nie chce zrozumieć i brakuje mu klientów. Decyduje się udać się na wieś, gdzie udaje mu się dostać pracę w domu uzdrowiskowym. Tam również zaczyna pomagać biedocie, z powodu czego rozpoczyna konflikt z kierownikami uzdrowiska. Kolejną pracę dostaje w Zagłębiu Dąbrowskim, gdzie poświęca się leczeniu górników. Odmawia sobie osobistego szczęścia i małżeństwa z bliską sercu dziewczyną. Uważa, ze musi w pełni poświęcić się swemu powołaniu.
Ludzie bezdomni to powieść, która ukazuje przede wszystkim wizerunek ideowca, a także obraz polskiego społeczeństwa które obserwował Żeromski. Opowiada o nierównościach obywateli i nędzy. Przedstawia zarówno najbiedniejszych, jak i dobrze sytuowanych. Zawiera także wątki polityczne.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest wieloznaczny, komunikujący problematykę utworu. Bezdomność przybiera niemało twarzy, rozpoczynając od dosłownego, który widać w przedstawieniach warszawskiej biedoty czy najuboższych mieszkańców stolicy Francji, a kończąc na symbolicznym znaczeniu.