Oprócz niemałej ilości niezapomnianych nowel w literaturze polskiej odnajdziemy sporo wybitnych utworów dramatycznych. Do najznamienitszej literatury patriotycznej zaliczyć trzeba bezwzględnie “Wesele” Wyspiańskiego. To niebywały dramat scalający metafizykę z realną sytuacją w której była Polska pod koniec XIX wieku.
W dramacie spotkamy zarówno osoby autentyczne, które twórca spotykał z widzenia, wśród nich: Lucjana Rydla, jak i osoby dramatu, jak Hetman. Są obecne tu również przedmioty symboliczne, np.: czapka z pawim piórem, która symbolizuje próżność, jak również sznur.
Cały utwór służy prezentacji rodzimego społeczeństwa i jego gotowości do walczenia o wolność. Dwie główne warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały precyzyjnie ujęte przez liczne dialogi. Ani jedna,ani druga nie była ukazana korzystnie. Mieszczanom krakowskim zarzucana jest bezczynność, zaś mieszkańcom Bronowic niedbałość o sprawy narodowe.
Kolejnym pozytywem utworu jest język, który zestawia mowę małopolską z językiem młodopolskiej elity. Oprócz tego Wyspiański z przenikliwością prezentuje obrzęd wesela i towarzyszące mu czynności. Zgromadzeni w weselnej chacie zaproszeni tańczą, deliberując o bieżącej sytuacji Polski.
Jednakże, wymowa “Wesele” nie daje nadziei. “Wesele“ kończy nierealny taniec, który odzwierciedla bierność polskiego narodu i brak chęci do wzniecenia powstania. Polacy byli w tamtym czasie niedojrzali i musiało przeminąć trochę czasu by niezależność naszego kraju była możliwa.