Oprócz wielu wielkich utworów epickich w historii polskiej literatury odszukamy sporo wyróżniających się utworów dramatycznych. Do najznamienitszej twórczości narodowej zaliczyć trzeba bezwzględnie “Wesele” Wyspiańskiego. To unikalny utwór spajający metafizykę z aktualną sytuacją w której była nasza ojczyzna na przełomie wieku XIX i XX.
W utworze odnajdziemy zarówno postacie realne, które autor spotykał z widzenia, na przykład: Tadeusza Nosowskiego, jak i postaci nie z tej ziemi, jak Stańczyk. Występują tu także znaki symboliczne, na przykład: czapka z pawim piórem, która symbolizuje ciągoty chłopów do bogactwa, jak również złota podkowa.
Cały utwór ma służyć prezentacji polskiego społeczeństwa i jego przygotowania do pojedynku o wolność. Dwie główne warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały dogłębnie zaprezentowane przez liczne dyskusje. Żadna z nich nie była ukazana pozytywnie. Mieszczanom krakowskim przypisywana jest bierność, zaś chłopom dbałość o własne interesy.
Kolejnym walorem dramatu jest język, który konfrontuje mowę podkrakowskich wsi z językiem młodopolskiej elity. Oprócz tego Stanisław Wyspiański z przenikliwością opisuje młodopolski ślub i towarzyszące mu zwyczaje. Zgromadzeni w wiejskiej chacie goście jedzą i piją, rozmawiając o aktualnej sytuacji polskiej racji stanu.
Jednakże, wymowa dramatu nie jest optymistyczna. “Wesele“ dopełnia somnambuliczny pląs, który przedstawia bierność polskiego państwa i brak przygotowania do wzniecenia powstania. Mieszkańcy polskich terenów byli wówczas niedojrzali i musiało przeminąć kilkanaście lat by niezależność naszego kraju była możliwa.