Obok dużej ilości ważnych nowel w literaturze polskiej odszukamy parę wyróżniających się utworów scenicznych. Do wzorcowej literatury patriotycznej zaliczyć można z całą pewnością “Wesele” Wyspiańskiego. To niebywały utwór scalający fantastykę z tamtejszą pozycją w jakiej była Polska na przełomie wieków.
W dramacie znajdziemy zarówno osoby autentyczne, które autor spotkał osobiście, np.: Tadeusza Nosowskiego, a także postaci historyczne, jak Jakub Szela. Pojawiają się tu również znaki symboliczne, na przykład: czapka z pawim piórem, która symbolizuje próżność, jak również sznur.
Cały dramat napisany został w celu prezentacji polskiego społeczeństwa i jego przygotowania do walki o wolność. Dwie główne warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały dogłębnie scharakteryzowane poprzez niektóre wymiany zdań. Ani jedna,ani druga nie została ukazana dobrze. Krakowianom przypisywana jest bezrefleksyjna miłość do wsi, zaś mieszkańcom wsi niedbałość o sprawy narodowe.
Następnym plusem utworu jest język, który konfrontuje mowę małopolską z językiem artystów i dziennikarzy. Dodatkowo dramatopisarz z wnikliwością utrwala ożenek i będące jego częścią zwyczaje. Zgromadzeni w bronowickiej chacie goście tańczą, wymieniając między sobą sądy o ówczesnej sytuacji Polski.
Jednaj, zawartość “Wesele” nie daje nadziei. “Wesele“ kończy nierealny taniec, który przedstawia marazm naszego państwa i brak przygotowania do podjęcia czynnej walki. Mieszkańcy polskich terenów byli w tamtym czasie niedojrzali i musiało przejść kilkanaście lat by wolność kraju była możliwa.