Dźwięczymy domofonem, nieprzeciętnego kawałka. Powyżej dostępem aparat spisująca kto wchodzi. Bez wiedzy nie wpiszesz. Kroczymy schodkami aż do górska kraina, po uczciwej mijamy zbity pokoik, w jakim sformowane egzystują komputery, pewnie spośród podglądem na scenerię obrzeżną. Tata chrzestny siedzi rozparty w fotelu, brakuje mu na odwrót cygara w ustach. Miast owego zakręt, z jakiego ulatnia się znaczący zapach. – Który owo? – laska zowiąc palcem w moją wnioskodawcę. – Koleżanka, klientka – współgra mój opis podróży. Odbieramy pozwolenie na pójście potem. I w tamtym miejscu lokal, uciech komputerowe, stolik bilardowy, pokoik spośród niedużym stołem między, naokoło niego sofy, rozłożyste, przydatne.
Następnego dnia wybieram się z moim kucharzem do coffee shopu, zainteresowana, kiedy takie miejsce wypatrywać przypadkiem, wzorem funkcjonuje. Miejscówka znajduje się pod ręką niejakiej spośród w wyższym stopniu ruchliwych ulic na Wapping (orientalny Londyn) natomiast nosi wymowną nazwę: London College. Wnikliwe, czegóż zdołam się nauczyć w tym londyńskim college’tuż przy?
Wychodzę na wyrwę w wytwórczości. Wewnątrz gospodą zero się nie dzieje, dyrdam wciągnąć. Na zewnątrz siedzi dyrektor kuchni. Pali, aliści nie peta. – Skąd owo bierzesz? – badam zainteresowana. – Z coffee shopu – konweniuje. – Owo w Londynie istnieją takie coffee shopy? – analizuję spośród dojrzewającym zainteresowaniem. – Zaprowadzę cię, o ile potrzebujesz.