Oprócz dużej ilości wielkich opowiadań w literaturze Polski napotkamy sporo wybitnych utworów dramatycznych. Do najznamienitszej literatury ojczyźnianej zaliczyć można z całą pewnością “Wesele” Wyspiańskiego. To ponadczasowy utwór łączący fantastykę z aktualną sytuacją w jakiej była nasza ojczyzna na przełomie wieku XIX i XX.
W arcydramacie spotkamy zarówno postacie rzeczywiste, które dramatopisarz spotkał od wielu lat, a między nimi: Lucjana Rydla, a także osoby dramatu, jak Ksawery Branicki. Przedstawione zostały tu również przedmioty symboliczne, np.: czapka z pawim piórem, która oznacza przywiązywania zbyt dużej uwagi do ubioru, oraz Dzwon Zygmunta.
Cały utwór powstał w celu prezentacji naszego społeczeństwa i jego przygotowania do walki o niepodległość. Podstawowe warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały dogłębnie pokazane poprzez niektóre dialogi. Żadna z nich nie była zaprezentowana dobrze. Krakowianom zarzucana jest bezrefleksyjna miłość do wsi, zaś chłopom dbałość o własne interesy.
Dopełniającym pozytywem dramatu jest język, który konfrontuje gwarę podkrakowską z językiem mieszkańców małopolskiej stolicy. Ponadto dramatopisarz z wnikliwością utrwala wesele i będące jego częścią zwyczaje. Zgromadzeni w bronowickiej chacie weselnicy bawią się, rozmawiając o ówczesnej sytuacji polskiej racji stanu.
Na nieszczęście, zawartość utworu nie jest pozytywna. “Wesele” kończy chocholi pląs, który symbolizuje bierność naszego państwa i niegotowość do wzniecenia powstania. Polacy byli ówcześnie niegotowi i musiało przeminąć kilkanaście lat aby wolność kraju stała się faktem.