Prócz niemałej ilości doskonałych nowel w twórczości polskiej napotkamy kilka świetnych utworów scenicznych. Do kanonu literatury niepodległościowej zaliczyć powinno się bezwzględnie “Wesele” Wyspiańskiego. To niebywały utwór scalający fantastykę z realną sytuacją w jakiej była Polska na przełomie wieku XIX i XX.
W dramacie spotkamy zarówno postacie autentyczne, które młodopolski artysta znał z widzenia, między innymi: Tadeusza Nosowskiego, a także postaci z historii Polski, jak Hetman. Występują tu też rzeczy symboliczne, wśród nich: czapka z pawim piórem, która oznacza próżność, a także złota podkowa.
Cały dramat napisany został w celu prezentacji rodzimego społeczeństwa i jego nastawienia do walki o wolność. Główne warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały dokładnie zaprezentowane poprzez liczne dyskusje. Żadna z nich nie była zaprezentowana pozytywnie. Mieszczanom krakowskim zarzucana jest bezczynność, zaś mieszkańcom Bronowic niezrozumienie spraw narodowych.
Dopełniającym walorem utworu jest język, który łączy gwarę okolic Krakowa z językiem mieszkańców małopolskiej stolicy. Oprócz tego dramatopisarz z przenikliwością prezentuje ślub i składające się na niego czynności. Zebrani w bronowickiej chacie ludzie tańczą, deliberując o ówczesnej sytuacji polskości.
Jednaj, wymowa utworu nie jest pozytywna. “Wesele“ kończy somnambuliczny taniec, który ukazuje uśpienie naszego narodu i brak przygotowania do wzniecenia powstania. Mieszkańcy polskich terenów byli w tamtym okresie niegotowi i musiało upłynąć trochę czasu aby niezależność kraju była możliwa.