Obok masy wielkich utworów epickich w historii polskiej literatury doszukamy się parę wyróżniających się dramatów. Do najznamienitszej literatury ojczyźnianej zaliczyć można bezwzględnie “Wesele” Wyspiańskiego. To nietuzinkowy utwór spajający fantastykę z ówczesną sytuacją w której była nasza ojczyzna pod koniec XIX wieku.
W arcydramacie znajdziemy zarówno postacie autentyczne, które dramatopisarz znał od wielu lat, np.: Kazimierza Przerwę-Tetmajera, a także postaci z historii Polski, jak Hetman. Występują tu też znaki symboliczne, na przykład: czapka z pawim piórem, która symbolizuje próżność, a także sznur.
Cały dramat służy prezentacji rodzimego społeczeństwa i jego gotowości do pojedynku o niezawisłość. Dwie główne warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały szczegółowo zaprezentowane poprzez liczne wypowiedzi. Żadna z nich nie była zaprezentowana w pozytywnym świetle. Krakowianom przypisywana jest chłopomania, zaś chłopom patrzenie wyłącznie na własne korzyści.
Dopełniającym pozytywem “Wesela” jest język, który spaja mowę podkrakowskich wsi z językiem mieszkańców małopolskiej stolicy. Oprócz tego twórca z przenikliwością prezentuje ożenek i towarzyszące mu zwyczaje. Zebrani w weselnej chacie zaproszeni tańczą, rozmawiając o aktualnej sytuacji polskości.
Niestety, zawartość utworu nie jest optymistyczna. “Wesele“ dopełnia chocholi taniec, który ukazuje bierność polskiego państwa i brak chęci do podjęcia czynnej walki. mieszkańcy Polski byli w tamtym okresie niegotowi i musiało przeminąć kilkanaście lat aby suwerenność kraju ziściła się.