W kanonie szkolnym znajduje się wiele dzieł, które naprawdę warto bliżej przyswoić, ponieważ opisują ponadczasowe prawdy. Jedną z wartych zauważenia książek są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Utwór prezentuje dzieje i charakterystykę Tomasza Judyma – doktora wychowanego w biedzie.
Postać w porównaniu do innych doktorów pragnie pomagać biednym i leczyć ich małym kosztem. W stolicy nikt go jednak nie pojmuje i brakuje mu klientów. Decyduje się wyjechać na prowincję, gdzie dostaje pracę w domu uzdrowiskowym. W Cisach też zaczyna pomagać najuboższym, w związku z czym wpada w konflikt z władzami placówki. Następną pracę udaje mu się dostać w Zagłębiu Dąbrowskim, gdzie poświęca się leczeniu ludzi pracujących w kopalni. Rezygnuje z osobistego szczęścia i miłości z najukochańszą Joanną Podborską. Pragnie całkowicie poświęcić się swojemu zajęciu.
Ludzie bezdomni to powieść, która prezentuje zarówno sylwetkę idealisty, a także obraz polskiego społeczeństwa które obserwował Żeromski. Traktuje o nierównościach społecznych i nędzy. Przedstawia zarówno najbiedniejszych, jak i bogatych. Porusza również kwestie filozoficzne.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest wieloznaczny, zawierający w sobie główne problemy dzieła. Bezdomność przybiera niemało obliczy, zaczynając od literalnego, który widać w przedstawieniach warszawskiej biedoty czy najbiedniejszych obywateli francuskiej stolicy, a skończywszy na metaforycznym znaczeniu.