W literackim kanonie obowiązującym w szkołach średnich zawartych jest wiele utworów, które naprawdę warto dokładnie zrozumieć, dlatego że przedstawiają nieprzemijające wartości. Jedną z wartych uznania książek są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Książka prezentuje losy i charakterystykę Tomasza Judyma – medyka pochodzącego z nizin społecznych.
Judym w przeciwieństwie do innych medyków pragnie pomagać najbiedniejszym i leczyć ich małym kosztem. W polskiej stolicy mało kto go jednak nie pojmuje i nie ma dużo chorych. Decyduje się udać się na wieś, gdzie podejmuje pracę w domu uzdrowiskowym. Tam także pragnie pomagać najbiedniejszym, w związku z czym wchodzi w konflikt z władzami placówki. Następną pracę udaje mu się dostać Sosnowcu, gdzie poświęca się leczeniu prostych ludzi. Wyrzeka się prywatnego szczęścia i ślubu z bliską Joanną Podborską. Decyduje się całkowicie poświęcić się leczeniu biednych.
Ludzie bezdomni to książka, która przedstawia głównie wizerunek idealisty, jak i obraz polskiego społeczeństwa które obserwował Żeromski. Mówi o nierównościach mieszkańców stolicy i biedzie. Przedstawia zarówno nędzarzy, jak i dobrze sytuowanych. Porusza także problemy filozoficzne.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest wielofunkcyjny, komunikujący problematykę utworu. Bezdomność ma parę obliczy, zaczynając od prostego, który widać w cechach warszawskiej warstwy najuboższych czy najuboższych mieszkańców Paryża, a kończąc na zawoalowanym znaczeniu.