W kanonie szkolnym jest niemało utworów, które naprawdę powinno się dogłębnie przyswoić, albowiem przedstawiają zawsze aktualne wartości. Jedną z wartych uznania książek są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Dzieło ukazuje poglądy i charakterystykę Tomasza Judyma – medyka wywodzącego się z nizin społecznych.
Bohater w porównaniu do większości doktorów pragnie pomagać najuboższym i leczyć ich bezpłatnie. W stolicy nikt go niestety nie moze zrozumieć i brakuje mu pacjentów. Postanawia wyjechać na wieś, gdzie podejmuje pracę w domu uzdrowiskowym. Tam także chce pomagać biedocie, przez co rozpoczyna konflikt z władzami uzdrowiska. Następną pracę dostaje na Śląsku, gdzie oddaje się leczeniu ludzi pracujących w kopalni. Wyrzeka się prywatnego szczęścia i romansu z najukochańszą dziewczyną. Uważa, ze musi w pełni poświęcić się swojej pracy.
Ludzie bezdomni to powieść, która przedstawia zarówno portret człowieka wiernego ideałom, a także wizję rodzimego społeczeństwa dobrze znanego Żeromskiemu. Opowiada o nierównościach mieszkańców stolicy i nędzy. Opisuje zarówno najuboższych, jak i bogatych. Porusza też kwestie filozoficzne.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest bogaty treściowo, sygnalizujący główne problemy lektury. Bezdomność przybiera wiele obliczy, zaczynając od literalnego, widocznego w cechach warszawskiej warstwy najuboższych czy najbiedniejszych obywateli stolicy Francji, a skończywszy na przenośnym znaczeniu.