Techniki zdyskontowanych zysków pieniężnych (ang. discounted cash flow) pozwalają przezwyciężyć ujemne cechy obu opisanych wyżej metod. Podstawowa zasada jest prosta: Wartość kasy zależy od upływu czasu
PRZYKŁAD:
Jeśli dzisiaj zainwestuję 100 Z i otrzymam z powrotem 121 Z, to nie bardzo trudno obliczyć, że pieniądze będą zainwestowane na 10% rocznie, a po broku nastąpiła kapitalizacja odsetek. Można powiedzieć, że wartość bieżąca 121 Z w okresie dwuletnim przy 10% stopie odsetek wynosi 100 Z. Innymi słowy, 121 Z po upływie dwóch lat zdyskontowane na 10%, ma wartość 100 Z.
W porównaniu do nakładów inwestycyjnych w zakładzie produkcyjnym bieżąca stopa zwrotu jest trudna do oszacowania, dlatego używana do tego celu technika oparta na dyskontowaniu nosi nazwę wewnętrznej stopy zwrotu (IRR – ang. internal rate of return). Dla ustalenia panującej wartości kwoty gotówki w przyszłości stosuje się terminal pos i stopę dyskontową. Współczynnik wartości panującej może być liczony w stosunku do każdej stopy procentowej i dla dowolnej liczby lat. Informacje są dostępne w postaci tablic stóp dyskontowych i znacząca większość komputerów ma możliwość dokonać obliczeń w sposób automatyczny.
Wewnętrzna stopa zwrotu to cyfra okreś1ająca stopę zwrotu zainwestowanych kapitałów, która zostanie osiągnięta przy realizacji projektu. Wysokość tej stopy jest podstawą akceptacji albo odrzucenia projektu inwestycyjnego. Za pomocą wskaźnika stopy zwrotu dokonujemy pomiaru pomnożenia kapitału.
Inwestując na początku roku kapitał K0 oczekujemy pomnożenia wartości początkowej w określonym tempie r, czyli po roku stan kapitału osiągnie:
K1 = K0(1+r)
Niezależnie od tego dokonujemy pomiaru kapitału na końcu roku, który wykaże, że K1 składa się z dwóch składników:
CF – wpływy z operacji gospodarczych
K0(1-d1) – wartość kapitału początkowego po odjęciu deprecjacji rocznej.
Przyrównując oba ilustracje K1 otrzymujemy:
K0 (1+r) = CF+K0(1-d1)
czyli
Ekonomiczną lub wewnętrzną stopą zwrotu nazywa się wskaźnik r rocznego tempa pomnażania kapitału początkowego, określany równaniem stopy zwrotu.
Bardzo ważną cechą wewnętrznej stopy zwrotu (IRR) jest założenie, że inwestor pomnaża wszystkie wpływy. Założenie jest bardzo naturalne, bowiem kapitał ustawicznie pomnaża się w jednostkach gospodarczych.
Wewnętrzną stopę zwrotu oblicza się przede wszystkim dla przedsięwzięć zamierzonych, w celu poznania tempa, w jakim będą one pomnażały zainwestowany w nie kapitał. Nie posiada potrzeby i nie należy w tej metodzie uwzględniać inflacji. Decyzja co robić dalej z projektami, będzie zależała od tego, czy ustalona dla nich stopa zwrotu będzie wyższa niż najniższa stopa możliwa do zaakceptowania poprzez zakład usługowy (stopa zaporowa).
Można się spotkać z krytyką pomysłu wewnętrznej stopy zwrotu nie tylko z powodu czasochłonnych obliczeń opartych na metodzie “prób i błędów”. Od czasu do czasu zdarzają się osobliwe wyniki; na przykład dotyczy to sytuacji, gdy:
– pojawiają się ujemne przychody gotówkowe podczas trwania projektu;
– występują zróżnicowane stopy procentowe;
– porównujemy ze sobą różnorodne schematy.
Zalecana technologia nosi nazwę metody wartości panującej