Z ponad 200 gatunków wiciokrzewów (pnącza) i suchodrzewów (krzewy) wyłącznie
3 dają jadalne owoce. Suchodrzew jadalny (Lonicera edulis Turcz.), suchodrzew
Kamczacki (Lonicera kamtschatica Sevast.), suchodrzew ałtajski (Lonicera altaica
Pall.). Najważniejszym z nich jest suchodrzew jadalny. Należy do rodziny przewiertniowatych
(Caprifoliaceae) stylu wiciokrzewów i suchodrzewów (Lonicera). Liście suchodrzewu stosuje się do kompozycji, dziedziną głównego zastosowania jest florystyka.
Suchodrzew jadalny. Jest to jasnoszary krzew o wysokości 1 m. Pędy mogą
posiadać barwę od ciemnoszarej do brunatnej. Kora na starszych pędach łuszczy się paseczkami.
Liście podłużnolancetowate zaostrzone o długości do pięć cm, starsze z rozsianym
omszeniem na brzegach, szczeciniaste. Kwiaty żółtawe, kształtu lejkowatego,
wonne, rozmieszczone w kątach liści. Kwitnie od drugiej połowy maja poprzez 20 dni.
Owoce są wydłużone, eliptyczne, cylindryczne albo podłużno eliptyczne o długości 9-
12 mm i nierównej powierzchni. Pokryte są lekkim, ścierającym się, mocnym nalotem
woskowatym. Miąższ jest czerwonofioletowy, soczysty, kwaśnosłodki, aromatyczny, w
smaku przypominający czarną jagodę. Owoce dojrzewają w czerwcu i lipcu przed truskawkami
i śpiesznie się osypują. Z jednego krzewu można zebrać 1-2,7 kg owoców o
jednostkowej masie 0,65 do 1,45 g.
Krzew nie ma dużych wymogów co do gleby, ma możliwość rosnąć zarówno na suchszych
jak i wilgotniejszych stanowiskach. Jednak, jak wskazuje Plechanowa (1982), na
glebach z zawartością próchnicy powyżej 3,pięć % wzrost i plonowanie krzewów było
lepsze niż na glebach lekkich, piaszczystych. Nie gorzej plonuje na stanowiskach nasłonecznionych.
Rozmnażać można go wegetatywnie i z nasion. Sadzić i pielęgnować na-
leży bardzo podobnie jak równieżnne krzewy owocowe. Można spożywać świeże owoce albo w postaci
konfitur, kisieli i soków. Według Pietrowej (1987) owoce zawierają: 19 % suchej
masy, 4-12 % cukrów, 2,6-3,1 % kwasów organicznych, 40-130 mg% witaminy C,
1,64 % pektyn , a ponadto aktywne związki, w tym antocjany i flawonoidy.
W ogródku należy posadzić co najmniej 2-3 krzewy suchodrzewu jadalnego z
rozmnożeń generatywnych, a gdy posiadamy wiele odmian, po jednym krzewie każdej z
nich. Suchodrzew nie jest samopylny. Słupek kwiatu musi być zapylony pyłkiem innej
odmiany. Czynią to pszczoły. Wielki wpływ na plonowanie ma przebieg pogody
w trakcie kwitnienia.
Z obserwacji Plechanowa (1982) wynika, że przymrozki wiosenne nie szkodzą
kwiatom dosłownie już rozwiniętym..W 1976 spadki temperatury do -8oC, a w 1977 do
-4oC w czasie kwitnienia nie spowodowały większych szkód.
Suchodrzew jadalny powoli dochodzi do pełni owocowania. Krzewy również
rosną powoli. Pięcioletnie krzewy mogą dostarczyć 1-1,8 kg owoców, 6-15 letnie do
2,4 kg. Krzewy owocują na pędach, które wyrosły w poprzednim roku, dlatego u starszych
krzewów należy stosować cięcie, żeby pobudzać je do tworzenia nowych przyrostów.
Na terenie Rosji wyhodowano kilka odmian charakteryzujących się różnymi
porami dojrzewania i większymi owocami niż pospolicie uprawiany suchodrzew jadalny.
Odmiany wczesne: Kapel (masa 1 jagody 0,72 g), Gołuboje wereteno ( 0,97 g),
Tomiczka (0,94 g), Rannaja (0,87 g). Owoce tych odmian dojrzewają w połowie
czerwca.
Odmiany o średnie porze dojrzewania: Wasiuganskaja (0,94 g), Bakczarskaja
(0,94 g), Siniaja Ptica (0,87 g), Pawłowskaja (0,94 g), Zołuszka (0,94 g), Łazurnaja
(0,92 g).
Odmiany późne: Desertnaja (0,94 g), Kamczadałka (0,94 g). Odmiany późne
dojrzewają pod koniec czerwca.
Krzewy suchodrzewu jadalnego idealnie nadają się dosłownie do niewielkich ogrodów
działkowych i przydomowych. W rzędzie można je sadzić co 0,7-1 m, a rozstawa
między rzędami powinna wynosić 2-2,5 m. Wymagają takich samych zabiegów pilęgnacyjnych
i nawożenia jak porzeczki i agrest. Podobnie jak te krzewy suchodrzew nie
lubi zachwaszczenia.
Suchodrzew jadalny można rozmnażać z nasion (bezodmianowy). Wysiewa się
nasiona bezpośrednio po wydobyciu z owoców w czerwcu. Odmiany rozmnaża się z
sadzonek zielnych.