Obok masy ważnych opowiadań w literaturze Polski odnajdziemy kilka świetnych dramatów. Do wzorcowej literatury ojczyźnianej zaliczyć powinno się z całą pewnością “Wesele” Wyspiańskiego. To ponadczasowy utwór scalający świat nierealny z aktualną sytuacją w jakiej była Polska pod koniec XIX wieku.
W dramacie znajdziemy zarówno osoby autentyczne, które dramatopisarz spotkał od wielu lat, a między nimi: Kazimierza Przerwę-Tetmajera, a także postaci fantastyczne, jak Jakub Szela. Występują tu także znaki symboliczne, takie jak: czapka z pawim piórem, która oznacza przywiązanie do dóbr materialnych, a także złota podkowa.
Cały utwór napisany został w celu prezentacji naszego społeczeństwa i jego nastawienia do walki o wolność. Główne warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały precyzyjnie scharakteryzowane poprzez liczne dialogi. Ani jedna,ani druga nie była przedstawiona dodatnio. Krakowianom przypisywana jest bierność, zaś mieszkańcom wsi niedbałość o sprawy narodowe.
Kolejnym atutem dramatu jest język, który spaja gwarę podkrakowskich wsi z językiem osób wykształconych. Oprócz tego twórca z przenikliwością prezentuje młodopolski ślub i towarzyszące mu czynności. Zebrani w podkrakowskiej chacie zaproszeni bawią się do rana, rozmawiając o obecnej sytuacji problemów ojczyzny.
Na nieszczęście, zawartość dramatu nie daje nadziei. “Wesele“ kończy somnambuliczny pląs, który przedstawia marazm polskiego państwa i brak chęci do wzniecenia powstania. Mieszkańcy polskich terenów byli ówcześnie niedojrzali i musiało minąć trochę czasu aby wolność kraju stała się faktem.