Łuszczycowe zapalenie stawów, nazywane czasem łuszczycą stawową, to autoimmunologiczna dolegliwość, mogąca towarzyszyć łuszczycy skóry i paznokci – łuszczyca oraz łuszczyca stawowa są powiązane wzajemnie. Podobne objawy sprawiają, iż stawówka bywa mylona z reumatoidalnym zapaleniem stawów. To jednak dwie odmienne schorzenia, wymagające różnego leczenia.
Łuszczycowe zapalenie stawów dotyczy zwłaszcza niejednokrotnie kobiety po czterdziestce. Pierwsze symptomy pojawiają się zasadniczo w momencie, gdy pacjent ma uprzednio zdiagnozowaną łuszczycę skóry. Istnieją jednakże sytuacje, kiedy łuszczycowe zapalenie stawów jest rozpoznawane przed wystąpieniem jakichkolwiek wykwitów dermatologicznych, jedynie na bazie typowego obrazu klinicznego oraz dokonanego wywiadu, uwzględniającego istnienie łuszczycy wśród bliskich. Ogromnie istotnym elementem badania jest porównywanie łuszczycowego zapalenia stawów z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zesztywniejącym zapaleniem stawów kręgosłupa oraz zapaleniem stawów biodrowych. Cechą typową stawówki są niesymetryczność (zmiany chorobowe mogą dotykać różnych stawów) oraz brak występowania wyznacznika reumatoidalnego, badanego w osoczu. Na domiar tego, zwyrodnienia stawów występują zasadniczo na dystalnych częściach palców oraz końcowym fragmencie kręgosłupa. Notorycznie zajmowane są także stawy kończyn dolnych. Obrzęk, który towarzyszy chorobie jest lekki, skóra nad zaatakowanym stawem jest czerwona i naciągnięta, a pacjenci odczuwają ból po jej uciśnięciu.
Diagnozę określa się z reguły w oparciu o kryteria CASPAR. Biorą one pod wzgląd istnienie łuszczycowych wykwitów dermatologicznych, istnienie dolegliwości w familii, charakterystyczne zmiany łuszczycowe w zakresie paznokci, negatywny rezultat oznaczania wyznacznika reumatoidalnego, zapalenie palców, które występuje aktualnie czy też w przeszłości pacjenta oraz szczególne przemiany radiologiczne.
Istotne jest szybkie i trafne zdiagnozowanie choroby oraz zastosowanie właściwego leczenia. Co prawda, łuszczycowe zapalenie stawów będzie towarzyszyć pacjentowi do końca życia (podobnie jak łuszczyca, lecz nadzwyczaj istotne jest blokowanie procesu zapalnego i przeciwdziałanie postępu schorzenia. Tylko dzięki temu da się zapobiec upośledzeniu stawów. Istotą jest dbanie o zachowawczą aktywność fizyczną, o średnim nasileniu. Pożądane byłoby tę kwestię oczywiście omówić z reumatologiem i dowiedzieć się, jaka forma ruchu będzie najodpowiedniejsza, a z czego zaleca się zrezygnować. Propaguje się też zastosowanie diety zasobnej w wielonienasycone tłuszcze z rodziny omega-3 oraz ewentualnie suplementację olejów z ryb. Dietetycy są zgodni odnośnie faktu, że takie nastawienie redukuje stan zapalny, toczący się w stawach. W leczeniu tradycyjnym, wykorzystywane są niesterydowe specyfiki przeciwzapalne, takie jak chociażby ibuprofen lub naproksen. Poza tym chorym podaje się preparaty zmieniające przebieg schorzenia – metotreksat oraz sulfalazynę. U chorych ze dużymi zniekształceniami stawów i skarżących się na obniżenie ich funkcjonalności, zalecane jest leczenie chirurgiczne.