W literackim kanonie obowiązującym w szkołach średnich zawartych jest dużo dzieł, które naprawdę warto dokładnie poznać, gdyż przedstawiają nieprzemijające prawdy. Jedną z takich książek są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Książka przedstawia karierę i charakterystykę Tomasza Judyma – absolwenta medycyny pochodzącego z nizin społecznych.
Bohater w porównaniu do pozostałych kolegów po fachu próbuje pomagać najbiedniejszym i leczyć ich za darmo. W stolicy mało kto go jednak nie chce zrozumieć i brakuje mu pacjentów. Decyduje się udać się na wieś, gdzie udaje mu się dostać pracę w uzdrowisku. Tam również zaczyna pomagać najbiedniejszym, w związku z czym wpada w spór z kierownikami uzdrowiska. Kolejną pracę dostaje Sosnowcu, gdzie oddaje się leczeniu ludzi pracujących w kopalni. Rezygnuje z własnego szczęścia i miłości z najukochańszą kobietą. Uważa, ze musi w pełni poświęcić się leczeniu najuboższych.
Ludzie bezdomni to powieść, która przedstawia głównie wizerunek człowieka oddanego ideałom, a także wyobrażenie polskiego społeczeństwa które obserwował Żeromski. Opowiada o nierównościach społecznych i nędzy. Opisuje zarówno biedotę, jak i dobrze sytuowanych. Zawiera też kwestie polityczne.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest niejednoznaczny, komunikujący główne wątki lektury. Bezdomność ma kilka twarzy, począwszy od dosłownego, widocznego w cechach warszawskiej warstwy najuboższych czy najbardziej biednych obywateli francuskiej stolicy, a skończywszy na symbolicznym znaczeniu.