Na charakter polskiej twórczości literackiej wielkie piętno wywarła najstraszniejsza wojna XX wieku. Po zaprzestaniu akcji zbrojnych niektórzy autorzy przez długi czas zajmowali się poszukiwaniem właściwego języka, który pozwoliłby im opowiadać o okrutnych wydarzeniach. Próbowali wyselekcjonować z ogromu wydarzeń te w największym stopniu charakterystyczne i przekazać je między innymi opowiadaniach z czasów wojny.
Przykładem zmierzenia się z motywem wojny jest książka “Kamienie na szaniec” Kamińskiego. Pisarz zaprezentował w sporej mierze fakty, gdyż osobiście brał udział w zakonspirowanej działalności i walkach z okupantami. Lektura przybliża postawę młodych ludzi w obliczu walki z nieprzyjacielem i zniewolenia. Ze szczegółami informuje jak odbywały się akcje małego sabotażu. Młodzi ludzie w otoczeniu wojennym musieli bezzwłocznie wydorośleć i zamienić młodzieńcze uciechy na realną działalność zbrojną. Pokazuje miedzy innymi zaplanowaną z udziałem młodych akcję w Celestynowie. Autor przywołuje też motyw powstania aby opowiedzieć o wydarzeniach, jakie rozegrały się w stolicy Polski w 1944 roku.
“Kamienie na szaniec“ to nie wyłączne książka o zmaganiach mieszkańców Warszawy z wrogiem. To też zapis o dorastaniu, o odpowiedzialności za ojczyznę . Późniejsze pokolenia, poznając tę historię miało możliwość wzorować się na czynach młodych powstańców, którzy własne istnienie ofiarowali dla wolności ojczyzny. To lektura o niezwykłychwartościowych poświecenia, o ludziach, którzy umieją pięknie żyć i umierać.