W Polsce, numer kierunkowy został dodany do 7-cyfrowego numeru abonenta, co stworzyło 9-cyfrowy, niepowtarzalny numer w całkowitym państwie. Np w Polsce, by dodzwonić się do Warszawy z dowolnej części państwie, należało wybrać numer kierunkowy, czterocyfrowy numer operatora sieci międzymiastowej (tzw. prefiks, w bardzo wielu sytuacjach prawie każdy operator obsługujący miejscową sieć proponował usługę wyboru domyślnego prefiksu, wtedy te cztery cyfry można było pominąć) i potem 9-cyfrowy numer abonenta, który zaczynał się, np. od cyfr 22. Jest numer strefy warszawskiej. Numery kierunkowe dla poszczególnych obszarów w Polsce przydzielane są przez ministra właściwego ds. łączności (aktualnie Minister Administracji i Cyfryzacji) w planie numeracji krajowej.
W następstwie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych, począwszy od pięć grudnia 2005 r. w Polsce obowiązuje zamknięty intencja numeracji krajowej. Znaczy to, że międzystrefowe numery kierunkowe w Polsce przestały istnieć i stały się integralną częścią każdego numeru. Wybranie numeru do dowolnego abonenta w Polsce polegało na wybraniu “0“, numeru operatora, a następnie indywidualnego 9-cyfrowego numeru abonenckiego.
W zgodzie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 28 lutego 2008 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych, począwszy od dnia 30 września 2009 roku nie powinno się wybierać “0” przed 9-cyfrowym numerem abonenta.
Nadal można było wybierać numer w starym schemacie, natomiast abonent słyszał wtedy komunikat o zmianie numeracji w ruchu krajowym. Okres przejściowy trwał do 15 maja 2010 roku. Po tym dniu wybranie jednego zera na początku numeru skutkowało komunikatem z informacją o wyedytowaniu numeracji. Od 16 stycznia 2011 roku wybranie “0” na początku numeru abonenta skutkuje komunikatem “nie ma takiego numeru”.
Pojęcie numer kierunkowy w języku polskim powstało w czasach, gdy w Polsce rozpoczęto stopniowe wdrażanie automatycznego zestawiania połączeń międzymiastowych. W latach 60. w poszczególnych relacjach powstały tzw. systemy “miasto-miasto” z bardzo chaotyczną numeracją. W określonym kierunku (do danego ośrodki miejskie) funkcjonowały różnorodne numery kierunkowe z różnych miast początkowych. Na przykład numer kierunkowy w relacji Poznań-Warszawa był inny niż z Łodzi do Warszawy. Tym samym numer kojarzono z relacją lub kierunkiem, a nie z docelowym obszarem czyli strefą. Dopiero na dalszym etapie automatyzacji połączeń międzymiastowych oficjalnie wprowadzono pojęcie wskaźnika strefy numeracyjnej, potocznie cały czas zwanego numerem kierunkowym. Nazwa numer kierunkowy w odniesieniu do połączeń krajowych straciła na znaczeniu po włączeniu wskaźników stref numeracyjnych do krajowego numeru abonenckiego w grudnia 2005 r. Dziś wciąż stosowana jest w odniesieniu do wskaźników innych krajów.
numer kierunkowy
