Na obraz polskiej twórczości literackiej mocne piętno wywarła sytuacja podczas II wojny światowej. Po zaprzestaniu akcji zbrojnych nawet najlepsi autorzy przez długi czas zajmowali się poszukiwaniem właściwego języka, który sprawiłby, by mogli mówić o strasznych. Próbowali wyselekcjonować z wielu faktów te w największym stopniu wstrząsające i przedstawić je np. literaturze faktu.
Przykładem konfrontacji z problemem spełnionej apokalipsy jest utwór “Kamienie na szaniec” Kamińskiego. Twórca wykorzystał w sporej mierze zdarzenia rzeczywiste, gdyż osobiście brał udział w konspiracji i walkach z faszystami. Powieść przybliża zachowanie młodzieży w sytuacji wojny i niewoli. Dokładnie kreśli jak przebiegały akcje konspiracyjne. Młodzi ludzie w okupowanej stolicy musieli bezzwłocznie stać się dorosłymi i przekształcić młodociane rozrywki na rzeczywistą walkę. Przedstawia miedzy innymi przeprowadzoną przy udziale młodych akcję w Sieczychach. Autor wykorzystuje także motyw powstania by opowiedzieć o walkach, które rozegrały się w stolicy Polski w drugiej połowie 1944 roku.
“Kamienie na szaniec” to nie jedynie dzieło o walkach Polaków z Niemcami. To także dzieło o dojrzewaniu, o patriotyzmie. Wiele pokoleń, poznając tę historię miało możliwość wzorować się na zachowaniach Alka, Rudego i Zośki, którzy własne istnienie oddali dla dobra ojczyzny. To historia o ponadczasowychideach poświecenia, o postaciach, którzy umieją pięknie żyć i umierać.