Cegiełka został “odkryty” dzięki Adama Wiedemanna, z racji któremu wszedł w orbitę “Twórczości”. Wiedemann nie wręcz przeciwnie był w jury konkursu im. Czycza, jednak oraz udostępnił zabawną oraz entuzjastyczną opinię, jaka figuruje na okładce “Sandacza w bursztynie”: Osoby, których nie lubię, mówią, iż opowiadania Piotra Cegiełki są nudne. Owszem, są nudne, jednakowoż na to samo dla tych, którzy nudzą się nawet w sukienki wannie. Trzeba tędy od razu wołać fakt, że przed momentem nudę wynikającą spośród opisywania “banalnych” wydarzeń pozbawionych puenty, zarzucano… autorowi opinii spośród okładki. Cegiełka jest skoro nie ale wręcz odkryciem, przecież dodatkowo literackim satelitą Wiedemanna i z trudem się dziwić, iż tych dwóch no przyzwoicie się rozumie. Różnica pomiędzy tymi autorami leży bodaj w rodzajach występującej obok nich obuwie damskie intertekstualności – przy Wiedemanna (jak np. w opowiadaniu Pudel) stosunki pomiędzy tekstem wzorcem natomiast właściwym opowiadaniem autorskim są bardzo zawoalowane, dalszy jest także arsenał przekształceń, jakim skryba poddaje literacki wzorzec. Przykładowo – w prozie Piotra Cegiełki torebka nie ma no charakterystycznego gwoli twórczości Wiedemanna samplowania.
Także mnogość tradycji literackiej wykorzystanej z wykorzystaniem Cegiełkę jest inny – całkowicie równoczesny spośród takimi zjawiskami literackimi jak proza F. Kafki, S. Becketa bądź A. Camusa.