W kontekście prozy Cegiełki nagminnie padają “oskarżenia” o banalizm, podyktowane widać obecnością w tej prozie nadzwyczaj długich tudzież dokładnych opisów codziennych czynności, takich jak zabiegi higieniczne azali produkowanie kanapek, aczkolwiek wydaje się, iż istnienie fantastyki oraz – kiedy owo się mawiało w szkole – “klimatu grozy natomiast niesamowitości” nie pozwala na tego typu klasyfikację. Adam Wiedemann, którego sukienki wizytowe rozpoznania młodszych od czasu niego autorów trzeba cenić, żartobliwie odżegnuje się od tych, dla których opowiadania Piotr Cegiełki są nudne. O malutko co nie naraziłem się Wiedemannowi, po lekturze części opowiadania Zatracenie, które jest utworem finałowym zbioru Sandacz w bursztynie, myślałem o jego pisaniu wystarczająco sceptycznie. Uważna pozycja bibliograficzna Zatracenia (w Twórczości 3/2002 ) zmieniła ruch mojego myślenia, kompletny klasa opowiadań Sandacz w bursztynie czytałem natychmiast bez żadnych uprzedzeń. Debiut prozatorski młodego autora (rocznik 1978) jest artystycznie ambitny, tuż przy debiutantów w prozie z roczników siedemdziesiątych jakiś z najambitniejszych. Ten debiut obuwie damskie da się napisać w dobre konteksty polskiej prozy, nie mam na myśli żadnych wpływów tudzież zależności, te konteksty są ważniejsze od kontekstów światowych, które polegałyby zaledwie na wpływach natomiast zależnościach. Adam Wiedemann w rozmowie ze mną wymienił Samuela Becketta, jeszcze wyraźniejsze byłyby stosunki od Kafki zaś niektórych Francuzów, także a inne użytki spośród wielkości światowej literatury są tuż przy debiutantów absolutnie naturalne tudzież sporadycznie mają istotniejsze znaczenie. Zamiast z Beckettem ewentualnie Kafką lepiej pojmować konteksty prozatorskie kopertówka Piotra Cegiełki tuż przy Marka Hłaski, tuż przy Ireneusza Iredyńskiego zaś nawet przy Jana Drzeżdżona, nie mówiąc o tych autorach, którzy do pisarstwa Marka Hłaski przymierzali się w postępowanie oryginalny natomiast niezależny (jak przede wszystkim Dariusz Bitner).