Cegiełka został “odkryty” przez Adama Wiedemanna, dzięki któremu wszedł w orbitę “Twórczości”. Wiedemann nie tylko był w jury konkursu im. Czycza, aliści plus udostępnił zabawną zaś entuzjastyczną opinię, jaka figuruje na okładce “Sandacza w bursztynie”: Osoby, których nie lubię, mówią, że opowiadania Piotra Cegiełki są nudne. Owszem, są nudne, jednak przeciwnie w celu tych, którzy nudzą się nawet w sukienki wizytowe wannie. Trzeba tu od momentu razu krzyczeć fakt, że właśnie nudę wynikającą spośród opisywania “banalnych” wydarzeń pozbawionych puenty, zarzucano… autorowi opinii spośród okładki. Cegiełka jest bo nie wprost przeciwnie odkryciem, mimo to i literackim satelitą Wiedemanna oraz trudno się dziwić, iż tych dwóch w istocie dobrze się rozumie. Różnica pomiędzy tymi autorami leży chyba w rodzajach występującej tuż przy nich buty intertekstualności – obok Wiedemanna (jak np. w opowiadaniu Pudel) kontekst pośrodku tekstem wzorcem i właściwym opowiadaniem autorskim są nadzwyczaj zawoalowane, dalszy jest też panorama przekształceń, jakim literat poddaje literacki wzorzec. Przykładowo – w prozie Piotra Cegiełki torebki damskie nie ma ano charakterystycznego gwoli twórczości Wiedemanna samplowania.
Także arsenał tradycji literackiej wykorzystanej przy użyciu Cegiełkę jest drugi – na cacy związany spośród takimi zjawiskami literackimi kiedy proza F. Kafki, S. Becketa jednakowoż A. Camusa.