W kontekście prozy Cegiełki częstokroć padają “oskarżenia” o banalizm, podyktowane niechybnie obecnością w tej prozie niesłychanie długich a dokładnych opisów codziennych czynności, takich jak zabiegi higieniczne czy wytwarzanie kanapek, jednakże wydaje się, iż egzystencja fantastyki i – jak owo się mawiało w szkole – “klimatu grozy a niesamowitości” nie pozwala na tego typu klasyfikację. Adam Wiedemann, którego sukienki rozpoznania młodszych od chwili niego autorów należy cenić, żartobliwie odżegnuje się od momentu tych, w celu których opowiadania Piotr Cegiełki są nudne. O troszkę co nie naraziłem się Wiedemannowi, po lekturze części opowiadania Zatracenie, które jest utworem finałowym zbioru Sandacz w bursztynie, myślałem o jego pisaniu dosyć sceptycznie. Uważna książka Zatracenia (w Twórczości 3/2002 ) zmieniła prąd mojego myślenia, kompletny klasa opowiadań Sandacz w bursztynie czytałem w tej chwili bez żadnych uprzedzeń. Debiut prozatorski młodego autora (rocznik 1978) jest artystycznie ambitny, obok debiutantów w prozie spośród roczników siedemdziesiątych pewien z najambitniejszych. Ten debiut buty damskie da się wpisać w dobre konteksty polskiej prozy, nie mam na myśli żadnych wpływów i zależności, te konteksty są ważniejsze od czasu kontekstów światowych, które polegałyby jedynie na wpływach a zależnościach. Adam Wiedemann w rozmowie ze mną wymienił Samuela Becketta, jeszcze wyraźniejsze byłyby związki od chwili Kafki zaś niektórych Francuzów, dodatkowo zaś inne użytki spośród wielkości światowej literatury są przy debiutantów całkowicie naturalne i nieczęsto mają istotniejsze znaczenie. Zamiast spośród Beckettem lub Kafką lepiej widzieć konteksty prozatorskie kopertówka Piotra Cegiełki tuż przy Marka Hłaski, przy Ireneusza Iredyńskiego i nawet obok Jana Drzeżdżona, nie mówiąc o tych autorach, którzy aż do pisarstwa Marka Hłaski przymierzali się w sposób oryginalny zaś odrębny (jak przede wszystkim Dariusz Bitner).