W kontekście prozy Cegiełki cyklicznie padają “oskarżenia” o banalizm, podyktowane zapewne obecnością w tej prozie niezwykle długich natomiast dokładnych opisów codziennych czynności, takich podczas gdy zabiegi higieniczne azali produkowanie kanapek, choć wydaje się, że istnienie fantastyki tudzież – gdy to się mawiało w szkole – “klimatu grozy i niesamowitości” nie pozwala na tego typu klasyfikację. Adam Wiedemann, którego wieczorowe sukienki rozpoznania młodszych od chwili niego autorów trzeba cenić, żartobliwie odżegnuje się od momentu tych, w celu których opowiadania Piotr Cegiełki są nudne. O malutko co nie naraziłem się Wiedemannowi, po lekturze części opowiadania Zatracenie, które jest utworem finałowym zbioru Sandacz w bursztynie, myślałem o jego pisaniu dość sceptycznie. Uważna publikacja Zatracenia (w Twórczości 3/2002 ) zmieniła prąd mojego myślenia, kompletny klasa opowiadań Sandacz w bursztynie czytałem aktualnie bez żadnych uprzedzeń. Debiut prozatorski młodego autora (rocznik 1978) jest artystycznie ambitny, tuż przy debiutantów w prozie spośród roczników siedemdziesiątych pewien spośród najambitniejszych. Ten debiut buty damskie da się napisać w dobre konteksty polskiej prozy, nie mam na myśli żadnych wpływów a zależności, te konteksty są ważniejsze od chwili kontekstów światowych, które polegałyby tylko na wpływach zaś zależnościach. Adam Wiedemann w rozmowie ze mną wymienił Samuela Becketta, jeszcze wyraźniejsze byłyby układy od momentu Kafki oraz niektórych Francuzów, plus natomiast inne użytki z wielkości światowej literatury są u debiutantów kompletnie naturalne i nieczęsto mają istotniejsze znaczenie. Zamiast z Beckettem bądź Kafką lepiej doświadczać konteksty prozatorskie torebka Piotra Cegiełki obok Marka Hłaski, u Ireneusza Iredyńskiego tudzież nawet tuż przy Jana Drzeżdżona, nie mówiąc o tych autorach, którzy do pisarstwa Marka Hłaski przymierzali się w tryb twórczy i niezależny (jak przede wszystkim Dariusz Bitner).