Stała istnienie tych patronów w twórczości Cegiełki wnosi aż do niej elementy nierealistyczne, a nierzadko nawet w całości fantastyczne zaś w ów badania coraz w wyższym stopniu oddala tę prozę od chwili opowiadań Wiedemanna. Groteska, odejście odkąd realizmu, oraz symultanicznie czerpanie z eksperymentalnej prozy dwudziestolecia – pełnia owo musiało przerwać się… Gombrowiczem. I rzeczywiście, niektóre sceny ujawniają wyraźne wpływy autora “Kosmosu”. Ot, taki na wieczorowe sukienki przykład starcie ślepymi nabojami między dwiema rywalkami głównego bohatera – zgrabne odwrócenie sytuacji spośród konwencjonalnej powieści, gdzie dwóch mężczyzn “strzela się” o kobietę. Sandacz w bursztynie owo klasa siedmiubuty wystarczająco długich opowiadań. Sam godność jest naumyślnie odarty związków z utworami (tu ponownie zbieżności z Wiedemannem) tudzież akuratnie oddaje impresja absurdu rodem spośród Becketta bądź Ionesco (por. chociażby słynną Łysą śpiewaczkę), jakie patronowało Cegiełce nie przeciwnie obok układaniu tytułu. Większość spośród tych utworów kopertówka utrzymana jest nieomalże (lub – jak w przypadku opowiadania pt. Wrony – zupełnie) w poetyce sennego horroru.
Nieodmiennie napis zaczyna się realistycznie, prędko chociaż okazuje się, że nad losem bohatera (zwykle tego samego młodego człowieka wypalającego tony papierosów) ciąży jakieś fatum, że pewna zrzeszenie uknuła misterny spisek, chociaż nasza zainteresowanie (kto? jaki spisek) nie zostanie zaspokojona, równie gdy przenigdy nie dowiemy się, w ciągu co i za pomocą kogo został osądzony Józef K.