Stała obecność tych patronów w twórczości Cegiełki wnosi aż do niej elementy nierealistyczne, tudzież cyklicznie nawet na cacy fantastyczne i w ten postępowanie jeszcze z większym natężeniem oddala tę prozę od chwili opowiadań Wiedemanna. Groteska, odwrót odkąd realizmu, natomiast równolegle czerpanie spośród eksperymentalnej prozy dwudziestolecia – pełnia owo musiało skończyć się… Gombrowiczem. I rzeczywiście, niektóre sceny ujawniają wyraźne wpływy autora “Kosmosu”. Ot, taki na wieczorowe sukienki przykład pojedynek ślepymi nabojami między dwiema rywalkami głównego bohatera – zgrabne odwrócenie sytuacji spośród konwencjonalnej powieści, gdzie dwóch mężczyzn “strzela się” o kobietę. Sandacz w bursztynie owo zbiór siedmiuobuwie damskie wcale długich opowiadań. Sam urząd jest celowo odarty związków spośród utworami (tu kolejny raz zbieżności spośród Wiedemannem) zaś odpowiednio oddaje impresja absurdu rodem z Becketta czy Ionesco (por. chociażby słynną Łysą śpiewaczkę), jakie patronowało Cegiełce nie lecz pod ręką układaniu tytułu. Większość spośród tych utworów torebka utrzymana jest w pewnej mierze (lub – gdy w przypadku opowiadania pt. Wrony – zupełnie) w poetyce sennego horroru.
Nieodmiennie inskrypcja zaczyna się realistycznie, błyskawicznie jednak okazuje się, iż nad losem bohatera (zwykle tego samego młodego człowieka wypalającego tony papierosów) ciąży jakieś fatum, iż pewna organizacja uknuła kunsztowny spisek, natomiast nasza zainteresowanie (kto? który spisek) nie zostanie zaspokojona, równie kiedy nigdy nie dowiemy się, w ciągu co a dzięki kogo został osądzony Józef K.