Na kształt krajowej twórczości literackiej trwałe piętno odcisnęła II wojna światowa. Po wstrzymaniu walk poszczególni poeci przez długi okres zajmowali się poszukiwaniem odpowiedniego języka, który mógłby im pozwolić mówić o okrutnych wydarzeniach. Próbowali wyłowić z morza zdarzeń te najbardziej reprezentatywne i pokazać je np. prozie reportażowej.
Przykładem zmierzenia się z problemem wojny jest powieść “Kamienie na szaniec” Kamińskiego. Pisarz zaprezentował w niemałej mierze zdarzenia rzeczywiste, bo osobiście udzielał się w konspiracyjnym życiu i potyczkach z faszystami. Dzieło kreśli stanowisko młodych mężczyzn w perspektywie walki z nieprzyjacielem i zniewolenia. Dokładnie opowiada jak organizowano akcje konspiracyjne. Młodzi w warunkach wojennych musieli prędko wydorośleć i zamienić młodzieńcze uciechy na realną działalność konspiracyjną. Ukazuje miedzy innymi zaplanowaną z udziałem młodych akcję w Sieczychach. Kamiński przywołuje także motyw powstania by mówić o wydarzeniach, jakie rozegrały się w Warszawie w 1944 roku.
“Kamienie na szaniec“ to nie tylko utwór o walkach mieszkańców Warszawy z hitlerowcami. To również opowieść o dojrzewaniu, o uwielbieniu dla własnego kraju. Kolejni uczniowie, interpretując tę historię mogło oprzeć się na czynach młodych powstańców, którzy prywatne istnienie ofiarowali dla wolności Polski. To historia o ponadczasowychwartościowych poświecenia, o postaciach, którzy potrafią pięknie żyć i umierać.