Na charakter polskiej literatury głębokie piętno wywarła sytuacja podczas II wojny światowej. Po zaprzestaniu działań wojskowych poszczególni pisarze przez długi czas zajmowali się poszukiwaniem odpowiedniego języka, który pozwoliłby im pisać o strasznych. Chcieli wybrać z wielu scen te w największym stopniu symptomatyczne i pokazać je między innymi opowiadaniach z czasów wojny.
Próbą zmierzenia się z problemem spełnionej apokalipsy jest powieść “Kamienie na szaniec” Kamińskiego. Autor przedstawił w sporej mierze zdarzenia rzeczywiste, albowiem osobiście brał udział w konspiracyjnym życiu i potyczkach z hitlerowcami. Dzieło kreśli zachowanie młodych ludzi w obliczu walki o niepodległość i zniewolenia. Ze szczegółami informuje jak przebiegały akcje ruchu oporu. Młodzi w zaistniałej sytuacji musieli prędko wydorośleć i zamienić małoletnie zabawy na prawdziwą walkę. Ukazuje na przykład rozegrana przy udziale młodych akcję pod Arsenałem. Twórca wykorzystuje także motyw powstania aby mówić o starciach, które rozegrały się w stolicy Polski między sierpniem a październikiem piątego roku wojny.
“Kamienie na szaniec“ to nie jedynie utwór o zmaganiach warszawiaków z wrogami. To również dzieło o dorastaniu, o odpowiedzialności za ojczyznę . Wiele pokoleń, analizując tę opowieść mogło oprzeć się na czynach głównych bohaterów, którzy własne istnienie przeznaczyli dla suwerenności ojczyzny. To historia o wspaniałychwartościowych służby, o postaciach, którzy umieją pięknie żyć i pokazać na co ich stać.