Oprócz dużej ilości znakomitych powieści w twórczości Polaków napotkamy sporo wspaniałych dramatów. Do wzorcowej twórczości niepodległościowej zaliczyć powinno się z całą pewnością “Wesele” Wyspiańskiego. To niebywały utwór spajający fantastykę z aktualną pozycją w której była nasza ojczyzna na przełomie wieku XIX i XX.
W dramacie poznamy zarówno osoby realne, które dramatopisarz spotykał od wielu lat, wśród nich: Lucjana Rydla, a także postaci fantastyczne, jak Ksawery Branicki. Występują tu także znaki symboliczne, np.: czapka z pawim piórem, która symbolizuje egoizm, oraz Dzwon Zygmunta.
Cały utwór służy prezentacji naszego społeczeństwa i jego gotowości do pojedynku o niepodległość. Główne warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały dogłębnie zaprezentowane poprzez liczne wymiany zdań. Ani jedna,ani druga nie była przedstawiona korzystnie. Inteligencji przypisywana jest bezczynność, zaś mieszkańcom Bronowic niezrozumienie spraw narodowych.
Dopełniającym atutem dzieła Wyspiańskiego jest język, który konfrontuje mowę okolic Krakowa z językiem osób wykształconych. Ponadto Stanisław Wyspiański z wnikliwością zapisuje młodopolski ślub i składające się na niego zwyczaje. Zebrani w podkrakowskiej chacie goście bawią się do rana, rozmawiając o ówczesnej sytuacji problemów ojczyzny.
Jednaj, treść lektury nie jest pozytywna. “Wesele“ dopełnia chocholi taniec, który przedstawia bierność polskiego narodu i brak przygotowania do przeciwstawienia się zaborcy. Polacy byli jeszcze niegotowi i musiało przeminąć trochę czasu aby niepodległość kraju stała się możliwa.